Wystawa grafiki i rysunkuJerzego Grabowskiego 1933-2004

Prace zmarłego w roku 2004 Jerzego Grabowskiego, jednego z najwybitniejszych przedstawicieli abstrakcji geometrycznej w sztuce polskiej, konstruowane są z oszczędnych, powtarzalnych form i syntetycznych kodów barwnych. Artysta odwołuje się do powszechnie występującej zasady dualizmu w naturze, do aspektów nieskończoności oraz skończoności przestrzeni. Chociaż uprawianie sztuki opiera Grabowski na osobistych doznaniach i spostrzeżeniach, to jednak zawsze unika subiektywizmu, dążąc do maksymalnej obiektywizacji procesu przygotowania i wykonania rysunku, grafiki czy projektu poprzez ścisłe powiązanie z nauką o właściwościach światła i koloru. Jego twórczość porządkują refleksje z pogranicza filozofii i matematyki, w których układy cyfr transponowane na wypukłości i wklęsłości papieru oraz systemy barwne tworzą gest plastyczny. Nie pierwszy to przypadek, kiedy najnowsze odkrycia z dziedziny fizyki i matematyki determinują sztukę, wspomagając się nawzajem w procesie twórczym. Jak wielu konceptualistów, Grabowski sięga w tym celu do układów monotonicznych, badających ich przebieg i granice a wyniki swoich badań przetwarza na znaki plastyczne. Podstawową jednostką modularną jest dla Grabowskiego trójkąt. Dodatkowymi wartościami estetycznymi odzwierciedlającymi układy graficzne są kolor, wypukłość i perforacja. Szczególnie wiele uwagi poświęca barwie, korzystając z międzynarodowych systemów kolorymetrycznych. Powstają w ten sposób wielofazowe przekształcenia, począwszy od losowych układów cyfr, odczytywanych następnie jako długość fali światła w danym kolorze i przetwarzanych na oszczędny, znaczący zapis graficzny.