Jedna z najważniejszych i najbardziej aktywnych fotografek dwudziestolecia międzywojennego. Córka Bronisławy z Buchowieckich i Feliksa Druckiego-Lubeckiego, urodziła się i spędziła młodość na Polesiu, w okolicach Pińska. Debiutowała na Powszechnej Wystawie Krajowej w Poznaniu w 1929 roku, najprawdopodobniej pokazując tam jednak nie fotografię a film. We wrześniu 1931 roku dostała nagrodę w konkursie Kodaka, która rozpoczęła serię publikacji jej zdjęć w czasopismach specjalistycznych i uczestnictwo w wystawach. W Warszawie zamieszkała na stałe w połowie lat 30. W 1937 roku otworzyła własne studio fotograficzne, wykonywała na zlecenie fotografię reklamową, przez rok była redaktorką artystyczną miesięcznika „Kobiety w Pracy” (1938). W 1936 roku wygrała pierwszą nagrodę w konkursie na stanowisko fotografa w Ministerstwie Komunikacji, zorganizowanym przez Mieczysława Orłowicza. W ramach tego zlecenia wykonała serię propagandowych zdjęć, która zawisnąć miała w przedziałach wagonów kolejowych. Zyskała uznanie w elitarnym środowisku fotograficznym, czego potwierdzeniem był udział w wystawach zbiorowych i indywidualnych (m. in. w Salonie Sztuki Czesława Garlińskiego) oraz członkostwo w takich stowarzyszeniach jak Fotoklub Polski czy Polskie Towarzystwo Fotograficzne. Autorka dokumentalnej serii zdjęć pokazywanej w ramach propagandowego projektu Stefana Starzyńskiego Warszawa wczoraj, dziś i jutro, otwartego w 1938 roku w Muzeum Narodowym.

W czasie wojny mieszkała w Warszawie, gdzie razem z przyrodnią siostrą Ludwiką Bogurską prowadziła antykwariat „Krynolina”. Po wojnie dokumentowała zniszczenia stolicy oraz powracających do miasta ludzi. Szeroki wybór tych zdjęć, wykonanych w części na zlecenie Biura Odbudowy Stolicy, został pokazany na realizowanej przez Stanisława Lorentza wystawie Warszawa Oskarża! W 1946 roku wyemigrowała z Polski, przez rok mieszkała we Francji i we Włoszech, skąd we wrześniu 1948 roku wyjechała wraz z dziećmi do Argentyny, gdzie nie powróciła do zawodu fotografki. Do końca życia intensywnie jednak dokumentowała otaczającą ją rzeczywistość, przede wszystkim najbliższą rodzinę i przyjaciół.

W 1978 roku w Muzeum m. st. Warszawy na bazie przekazanych przez Chomętowską zdjęć, odbyła się duża monograficzna wystawa tej autorki. Ocalone archiwum fotograficzne w 2010 roku zostało sprowadzone do Warszawy wysiłkiem Fundacji Archeologia Fotografii, która od tego czasu zajmuje się jego udostępnianiem i opracowaniem a także redefinicją twórczości Chomętowskiej poprzez organizację wystaw i publikację książek.