Juliusz Słowacki, reż. Adam Orzechowski

Premiera: 11 lutego 2010 (Czarna Sala)

• Opracowanie tekstu: Jakub Roszkowski
• Reżyseria: Adam Orzechowski
• Scenografia: Magdalena Gajewska
• Muzyka: Andrzej Głowiński
• Dramaturg: Jakub Roszkowski
• Ruch sceniczny: Katarzyna Chmielewska
• Opracowanie muzyczne: Rafał Kowalczyk

Obsada

• Dorota Androsz - Manduła
• Robert Ninkiewicz - Zawisza Czarny (gościnnie)
• Zbigniew Olszewski - Głupiec
• Małgorzata Oracz - Laura
• Marek Tynda - Gniewosz
• Cezary Rybiński - Narrator

Zawisza Czarny - największy polski rycerz, znany na całą Europę, zawsze zwycięski, rozsławiony w pieśniach, symbol polskiego zwycięstwa pod Grunwaldem. Takiego Zawiszę znamy z lekcji historii. Juliusz Słowacki w swoim dziwnym, ironicznym, nigdy niedokończonym dramacie przedstawia go jednak zupełnie inaczej: zmęczony wojną i zabijaniem trafia wraz z dwojką swoich sług: Głupcem i Turczynem Mandułą, na zamek Gniewosza i pięknej polskiej szlachcianki - Laury. Jak odnajdzie się polski bog rycerstwa w momencie, gdy za przeciwnika będzie miał kobietę? Czy będzie w stanie walczyć o siebie, gdy „ojczyzna wzywa"?

Adam Orzechowski o spektaklu: Szukamy modelu polskiego bohatera. Zawisza Czarny, rycerz znany w średniowieczu w całej Europie, nasza gwiazda tamtych czasow, wydaje się być na to idealnym materiałem, wzorcem metra z Sevres polskiego herosa. Słowacki ukazuje Zawiszę nie w jego naturalnym środowisku - na polu bitwy, ale na zamku, miejscu intryg miłosnych i politycznych manipulacji, by - jak w soczewce - skupić w nim i wydobyć nasze cechy narodowe, nasze zalety, ale i przede wszystkim nasze wady i ułomności. Nasz wieszcz wcale nie wieszczy o wspaniałości naszego kraju, ale przeciwnie - w sposob ironiczny, a momentami wręcz okrutny, obnaża nasze słabości, kpi z naszej osławionej sarmackiej duszy. Chciałbym, żeby ten nasz średniowieczny Zawisza, stał się przyczynkiem do rozważań nad nami, zwykłymi Polakami dzisiaj. Byśmy zastanowili się nad naszymi wzorcami, autorytetami; nad tymi wszystkimi, ktorych z całej siły wpychamy na pomniki, tylko po to, by jeszcze szybciej i z jeszcze większą pompą ich potem obalić.