Wesele Figara

Wolfgang Amadeusz Mozart

Le nozze di Figaro opera w 3 aktach, 4 obrazach libretto: Lorenzo da Ponte wg komedii Pierre’a Beaumarchais

Wesele Figara, choć skomponowana przez Mozart pond 200 lat temu, w ujęciu Opery Bałtyckiej dzieje się tu i teraz. Nasza inscenizacja - szalona, zrywająca z operowymi szablonami, dowodzi, że także w operze można się śmiać i bawić. Reżyser Grzegorz Chrapkiewicz - mistrz farsy i komedii - uczynił z dzieła Mozarta żywy, zabawny teatr, z plastycznymi postaciami oraz wieloma zaskakującymi efektami i sytuacjami scenicznymi. Podziw budzi idealne zsynchronizowanie Mozartowskiej muzyki z akcją sceniczną. Na scenie pełno jest ruchu (zawsze uzasadnionego), finezji, akcja z aktu na akt nabiera coraz większego tempa, by dobrnąć do finałowego, szalonego Prestissimo. Publiczność, podglądając zaprawione erotyką perypetie kochliwych mężczyzn i cnotliwych, acz sprytnych kobiet, co chwila wybucha śmiechem. I choć w finale spiętrzenie sytuacji komicznych dochodzi do absurdu, morał jest czytelny: myślenie głową daje więcej satysfakcji i lepsze efekty niż uleganie dzikim popędom. Warto zwrócić uwagę także na tłumaczenie libretta, autorstwa znanego poety i tłumacza Krzysztofa Barańczaka. Jest to tekst współczesny, zrozumiały, celny, a przede wszystkim – zabawny.

_Hrabia Almaviva wszelkimi sposobami usiłuje wzbudzić namiętność w pokojówce swej żony - Zuzannie. Na drodze do przyjemności stają mu jednak spryt obu pań i przebiegłość narzeczonego Zuzanny - Figara. W zabawną akcję zamieszani są także: smarkacz Cherubin, który na skutek szalejących hormonów, ogląda się za każdą kobietą, mściwa wierzycielka Figara, Marcelina, pijany ogrodnik, śliski intrygant don Basilio i cała galeria przeróżnych typów i typków. Zagmatwany splot intryg, planów, przebieranek i mistyfikacji powoduje, że do końca nie bardzo wiadomo o co w tym wszystkim chodzi, ale w finale dowiadujemy się, że to kobiety są zawsze górą. _