„Ławeczka” Aleksandra Gelmana w kwietniowym „Teatrze przy stole”

W poniedziałek 16 kwietnia br. o godz. 18.30 zapraszamy do sopockiego Dworku Sierakowskich na kwietniową premierę „Teatru przy stole". Aktorzy: Marzena Nieczuja-Urbańska oraz Krzysztof Gordon czytać będą sztukę rosyjskiego dramaturga Aleksandra Gelmana pt. „Ławeczka".

Aleksandr Gelman (ur. 25 października 1933 w Dondiuszanach, obecnie Mołdawia) - rosyjski dramaturg i scenarzysta filmowy żydowskiego pochodzenia.

W 1960-63 studiował na uniwersytecie w Kiszyniowie. Debiutował jako dramaturg w 1963. Jego wczesne sztuki (Protokoł pewnego zebrania partyjnego, Sprzężenie zwrotne, My, niżej podpisani) rozgrywały się zwykle na placach wielkich budow socjalizmu, w dużych zakładach przemysłowych, w dyrektorskich gabinetach i lokalach terenowych komitetow partyjnych. Perypetie bohaterow rozgrywały się na tle stołow prezydialnych oraz rekwizytow rodem ze świata przemysłu ciężkiego - traktorow, ciężarowek, spychaczy. Z tego względu Gelman był przypisywany jeszcze do niedawna do nurtu "neoprodukcyjnego". Głowne role w jego dramatach grali przeważnie ludzie ze świecznika społecznego - dyrektorzy, brygadziści, sekretarze partii. Probą kameralizacji problematyki moralnej była komedia Ławeczka (Skamiejka, 1985). Jej bohaterowie niczym nie wyrożniają się z tłumu. W komedii tej Gelman nawiązał do tradycji Czechowa. W Polsce sztuka ta stała się popularna dzięki przedstawieniu Macieja Wojtyszki w Teatrze Telewizji (w rolach głownych: Joanna Żołkowska i Janusz Gajos) oraz filmowi fabularnemu w reżyserii Macieja Żaka (w rolach głownych: Jolanta Fraszyńska i Artur Żmijewski).

Ławeczka (Skamiejka, 1985) to sztuka kameralna. Jej bohaterowie są przeciętni, niczym nie wyrożniają się z tłumu. On pracuje jako kierowca podmiejskich autobusow, ona czuwa nad jakością skarpetek w przedsiębiorstwie odzieżowym. Dla żadnego z nich praca nie jest misją ani powołaniem, jak u wcześniejszych Gelmanowskich bohaterow. Traktują ją wyłącznie jako źrodło utrzymania. Obydwoje nie są pierwszej młodości, obydwojgu życie raczej się nie ułożyło. Ich spotkanie w parku jest przypadkowe, lecz zarowno jedno, jak i drugie przyszło tu w tym samym celu - znalezienia partnera do erotycznej przygody, ktora ubarwiłaby szarą egzystencję, pozwoliła choć na chwilę zapomnieć o samotności.
Rozmowa bohaterow staje się dla Gelmana pretekstem do prześwietlenia ich powikłanej psychiki. Do ukazania wewnętrznej walki, lęku przed otwarciem się i potrzeby akceptacji własnego „ja" przez drugiego człowieka. Ten „parkowy romans" jest nie tylko poruszającą, tragikomiczną opowieścią o poszukiwaniu miłości. Staje się także wielką metaforą związku między kobietą i mężczyzną.

bilety:

wstęp wolny