„DZIEŃ, ZMIERZCH I NOC. Rzeźby IGORA MITORAJA w Agrigento”. Wystawa fotografii

Fotografie wystawiane od 9 maja br. w Dworku Sierakowskich powstały podczas pleneru na Sycylii, którego tematem stały się rzeźby Igora Mitoraja prezentowane w niezwykłym otoczeniu Doliny Świątyń w Agrigento. Ta wyjątkowa wystawa była trzecią, a zarazem największą prezentacją prac wybitnego rzeźbiarza na Sycylii. Sesje zdjęciowe o różnych porach dnia i nocy zaowocowały powstaniem serii pt. „Dzień, zmierzch i noc”, autorstwa Ewy Cichockiej i Magdy Pannert, które z opracowaniem Anny Bińkowskiej, Ewy Cichockiej i Heleny Kuczyńskiej złożyły się na prezentowaną w dworkowej Galerii ekspozycję. Na wernisaż wystawy fotografii „DZIEŃ, ZMIERZCH I NOC. Rzeźby IGORA MITORAJA w Agrigento” zapraszamy w środę 9 maja 2018 roku o godz. 18.00. Prace będzie można oglądać do 27 maja, codziennie w godzinach 12.00-18.00.

Wstęp wolny Zapraszamy!

Wystawa w Agrigento to trzecie, po Syrakuzach (1996) i Palermo (2007) spotkanie Mitoraja z Sycylią. Na tej wyjątkowej ekspozycji w Parku Archeologicznym Doliny Świątyń pokazano 17 dzieł Igora Mitoraja. Oprócz jednej wykonanej w trawertynie, wszystkie to prace z brązu. Kontekst, w którym osadzono te znane nam już tak dobrze rzeźby, niesamowicie zmienia ich odbiór! Sam Mitoraj był doskonale tego świadom. Jak mówił w wywiadach – to najważniejsza z dotychczasowych jego wystaw. Także najdłuższa w czasie (8 miesięcy) i w przestrzeni (rzeźby ustawiono wzdłuż 1,5 km trasy zwiedzania).

„Chciałem wyrazić mój podziw i respekt dla Południa, gdzie rodziła się wielka kultura, cywilizacja, i sztuka. Od starożytności greckiej po nasze dni Sycylia wiele mnie nauczyła. Ta cześć świata ma wielki, przyprawiający o zawrót głowy urok.” I. Mitoraj; fragment z katalogu Igor Mitoraj, Parco Archeologico Valle dei Templi di Agrigento.

Mitoraj przyznał, że obawiał się wystawy w miejscu, gdzie jego dzieła spotkają się bezpośrednio z korzeniami naszej cywilizacji; jest to swego rodzaju „powrót do domu”. Świadom innej niż dotąd siły oddziaływania swoich prac, był bardzo ostrożny w wyborze miejsc ich eksponowania, tak, aby nie naruszały „przestrzeni” świątyń; pozostawia spory dystans pomiędzy ruinami a rzeźbami. Powstaje w ten sposób lepsza „perspektywa” do dialogu pomiędzy rzeźbą, a antyczną ruiną. / Helena Kuczyńska

IGOR MITORAJ (1944-2014), polski malarz, grafik i rzeźbiarz. Po ukończeniu malarstwa u Tadeusza Kantora na Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie wyjechał do Paryża, gdzie zajął się rzeźbą. Przełomowa w jego życiu artystycznym okazała się wystawa w 1977 r. dla paryskiej galerii Art Curial wymagająca współpracy z artystycznymi odlewniami i kamieniarzami w Pietrasanta we Włoszech. Odtąd rzeźbiarz dzielił swój czas pomiędzy Paryżem i Pietrasanta, gdzie od 1983 roku miał swoją pracownię. Styl I. Mitoraja jest rozpoznawany przez miłośników sztuki na całym świecie. Jednym z głównych źródeł jego inspiracji był antyk. Jak zauważają krytycy sztuki, artysta przywołując piękno i idealne proporcje rzeźb klasycznych, jednocześnie je reinterpretował, uwspółcześniał. Uzmysławiał odbiorcy niedoskonałość ludzkiej natury poprzez umyślne spękania i uszkodzenia powierzchni posągów. Częstym motywem jego prac było ludzkie ciało: głowa, twarz, tors. Prawie zawsze miały one jakieś skazy, zniekształcenia. Elementem charakterystycznym prac Mitoraja są usta, które mają kształt ust autora i stanowią nieformalny „podpis” rzeźbiarza na dziele. Spod jego ręki wyszły figury herosów, centaurów i tytanów, wykonane z brązu albo kute w marmurze.

Monumentalne rzeźby I. Mitoraja eksponowane są w reprezentacyjnych punktach wielu miast na całym świecie. Znajdują się w siedzibie ONZ w Nowym Jorku czy też w słynnej paryskiej dzielnicy La Défense. Stoją na rzymskim Piazza Monte, w Parku Olimpijskim w Lozannie, mediolańskiej La Scali i florenckich ogrodach Boboli, a także przed londyńskim British Museum oraz w Muzeum Prado w Madrycie. W 2007 r. jego rzeźba przedstawiająca Maryję i archanioła Gabriela trafiła do zbiorów Muzeów Watykańskich. Mitoraj wykonał ją na wystawę „Madonna w sztuce współczesnej”. Później do Watykanu trafiły również wyrzeźbione przez Mitoraja w marmurze złożone dłonie. W Polsce prace Mitoraja znajdują się w kilku miastach. W Warszawie można podziwiać jego Anielskie Drzwi do sanktuarium Matki Bożej Łaskawej. Przy Centrum Olimpijskim na Powiślu stoi „Ikar” jego autorstwa, a na Mokotowie kopia rzeźby „Grande Toscano”. W Krakowie dzieła artysty znajdują się na Rynku blisko wieży ratuszowej, przed operą i na dziedzińcu Wydziału Historycznego Uniwersytetu Jagiellońskiego. Poznański Stary Browar może poszczycić się trzema „mitorajami”.

W 2005 r. rzeźbiarz został uhonorowany „Złotym Medalem Zasłużony Kulturze Gloria Artis”, a w 2014 r. otrzymał Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski.

EWA CICHOCKA Jest gdańszczanką, polonistką, od początku pracy zawodowej, czyli od 1991 r. – związaną z dziennikarstwem. Jest autorką m.in. relacji podróżniczych publikowanych m.in. w „Gazecie Wyborczej”, „Rzeczpospolitej”, „Poznaj Świat”, „Wirtualnej Polsce”. Od kilku lat jest badaczką Sycylii i polsko-sycylijskich związków artystycznych. Organizuje plenery, wystawy i wydarzenia kulturalno-artystyczne, a także tworzy autorskie fotografie, wystawy, prezentacje multimedialne. Efekty swoich badań przedstawia w publikacjach, wystąpieniach na konferencjach i uniwersyteckich sesjach naukowych oraz podczas wystaw dokumentacyjno-fotograficznych (m.in. w Muzeum Iwaszkiewiczów w Stawisku, Centrum Rzeźby Polskiej w Orońsku, Muzeum Uniwersytetu Warszawskiego i Nadbałtyckim Centrum Kultury w Gdańsku). Owocem badań i podróży E. Cichockiej jest książka „Sycylia. Między niebem a morzem” (Wydawnictwo Bernardinum, 2016), nagrodzona wyróżnieniem w konkursie Magazynu Literackiego Książki (2016) w kategorii: KSIĄŻKA PODRÓŻNICZA.

MAGDALENA PANNERT-BOBROWSKA Lekarz (UM Poznań,1984), córka, żona, matka i babcia. Od 11 lat podróżuje by fotografować wszystko co tylko na dłużej zatrzyma myśl. Często jest to stary człowiek, również jej medyczna największa fascynacja. Swoje prace prezentowała wielokrotnie na wystawach indywidualnych (m.in. „Żuławskie okruchy”, „Cuba-wyspa przemijania”, „Na rozstaju dróg…”, „ Herbatka z gojnika”) i zbiorowych, wspólnie z towarzyszką podróży, red. Ewą Cichocką, (m.in. „Polak tu był. Sycylia śladami polskich artystów”, „Blue of Marettimo”, „ Dzień, zmierzch i noc”) w Polsce i na Sycylii. Wystawa M. Pannert „Cuba – wyspa przemijania miała swoją premierę w 2013 r. Sopocie, na I Ogólnopolskim Kongresie Starzenia Się, a 5 lat później, na V Kongresie – została zaprezentowana kolejna wystawa „Wiek duszy”. M. Pannert jest także autorką części fotografii do książki Ewy Cichockiej „Sycylia – między niebem a morzem”. Publikuje w „Gazecie Wyborczej” i na łamach „Poznaj Świat” i „Gazetta Italia”.