Teatr Okazjonalny - the Occasion Dance Theatre

• koncept, choreografia i wykonanie: Joanna Czajkowska, Jacek Krawczyk
• muzyka: Rafał Dętkoś
• Scenografia: Jacek Krawczyk
• kostiumy: Jola Słoma, Mirek Trymbulak
• metaloplastyka: Edyta Smorawska, Marcin Tomaszewski
• fotograficy: Magdalena Brzezińska, Radosław Orłowski

Czas trwania: około 43 minut

Inspiracja: cykl wierszy Pan Cogito Zbigniewa Herberta

Spektakl został zrealizowany przy pomocy finansowej Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego oraz Urzędu Marszałkowskiego Województwa Pomorskiego.

Pomysł, by stworzyć spektakl taneczny w oparciu o poezję Zbigniewa Herberta powstał niejako z potrzeby szukania odpowiedzi na dwa, naszym zdaniem, podstawowe pytania dotyczące każdego człowieka i artysty: o sens życia i o formę, znaczenie twórczości. Spektakl, zatem nie jest transkrypcją wierszy poety, ale osobistą ich interpretacją.

Widowisko składa się z poszczególnych sekwencji – obrazów. Punktem wyjścia w budowaniu każdej z sekwencji stały się wybrane przez nas wiersze. Pracując nad strukturą przedstawienia, zachowaliśmy oryginalną perspektywę, taką, jaka jest w tomiku. Od przyjrzenia się samemu sobie, analizy własnego ja fizycznego i duchowego z bardzo bliska (Pan Cogito obserwuje w lustrze swoją twarz, O dwu nogach Pana Cogito, Przepaść Pana Cogito), poprzez próbę osiągnięcia stanu doskonałego, uspokojenia, wyalienowania (Pan Cogito a myśl czysta, Pan Cogito a ruch myśli, Alienacje Pana Cogito), po umiejscowienie człowieka w otaczającej go rzeczywistości, w świecie globalnej wioski i kultury masowej, gdzie trwa nieustająca pogoń za nowością i sensacją (Pan Cogito o magii, Co myśli Pan Cogito o piekle), po końcowe przesłanie (Pan Cogito o postawie wyprostowanej, Przesłanie Pana Cogito).

To, co dla nas jest najważniejsze, to głębokie przekonanie o tym, że zarówno w poezji, jak i w teatrze tańca, możliwe jest opisanie wewnętrznego świata istoty ludzkiej, jej skomplikowanych refleksji i spostrzeżeń w sposób jasny i czytelny, ale nie pozbawiony metafory.

W naszej interpretacji sięgamy do wartości uniwersalnych herbertowskich wierszy, nie penetrując wątków politycznych, a biorąc za punkt wyjścia ponadczasowość znaczeń i zagrożeń, które teraz są czym innym, niż były wówczas, gdy poeta tworzył. I właśnie z uwagi na ten kontekst, forma spektaklu jest współczesna, ale nie pozbawiona odniesień do tradycji i historii sztuki tanecznej, kostiumu, czy muzyki.