XXV BZJ / Chris Potter Quartet / Randy Brecker and Ada Rovatti with AMC Trio Plus

XXV Bielska Zadymka Jazzowa zaprasza 2 marca do Bielskiego Centrum Kultury na 2 koncerty, w których wystąpią: Chris Potter Quartet
Chris Potter - saksofon tenorowy
Edward Simon - fortepian
Scott Colley - kontrabas
Nasheet Waits - perkusja
Randy Brecker and Ada Rovatti with AMC Trio Plus Randy Brecker - trąbka
Ada Rovatti - saksofon
Peter Adamkovic - fortepian
Martin Marincak - kontrabas
Stanislav Cvanciger - perkusja
Samuel Marincak - gitara
Sylwetki wykonawców:

Chris Potter
Urodził się w 1971 roku w Chicago. Gdy był dzieckiem, jego rodzina przeprowadziła się do Columbii w stanie South Carolina i tam upłynęło kilkanaście lat jego edukacji artystycznej. Od wczesnego dzieciństwa interesował się muzyką. Jak wspominał w jednej z rozmów, ważne było dla niego nie tylko słuchanie różnorodnych nagrań – rodzinną dyskografię określił jako „quality record collection” – ale także samo tworzenie. Starał się nie tylko szukać melodii Boba Dylana, Buddy'ego Guya czy Beatlesów na klawiaturze fortepianu, ale i improwizacji na nich opartych. Z czasem zainteresował się jazzem: Davisem, Lloydem czy Brubeckiem, zaś do wyboru saksofonu jako głównego instrumentu przekonało go brzmienie Paula Desmonda na albumie „Time Out” Brubecka. Najpierw jednak był to saksofon altowy, a nie tenorowy, z gry na którym Potter dziś słynie. Co ciekawe, gdy miał kilkanaście lat, uważano go za... kolejne wcielenie Charliego Parkera! Jeden z nauczycieli miał mu powiedzieć: „To pewnie bzdura, ale jeśli rzeczywiście jesteś Charliem Parkerem, nie bierz tym razem narkotyków”. Znamienne, że – gdy po ukończeniu liceum Potter przeniósł się do Nowego Jorku i kontynuował naukę we wspomnianej New School – został zaproszony przez niegdysiejszego muzyka z zespołu Parkera, Reda Rodneya, do wspólnej gry!
Te obiecujące początki przyniosły wspaniałą kontynuację. Z tylko niewielką przesadą można stwierdzić, że łatwiej byłoby wymienić tych, z którymi nie grał, aniżeli wszystkich jego ważnych muzycznych partnerów. Chcąc jednak wymienić te najistotniejsze spotkania, należałoby wspomnieć grupę Steely Dan, Randy'ego Breckera, Jima Halla, Jacka DeJohnette'a, Dave'a Hollanda, Johna Scofielda, Pata Metheny'ego, Herbiego Hancocka, Paula Motiana, McCoya Tynera, Dave'a Douglasa czy Craiga Taborna. By grać z artystami tak różnorodnymi, trzeba być bez dwóch zdań „one of the best musicians around”...
Potter występuje u ich boku nie tylko jako członek zespołów, ale także jako lider. Ma na koncie prawie dwadzieścia autorskich albumów, spośród których dwa wydała w ostatnich latach monachijska wytwórnia ECM. Obecnie jego główne zajęcia, to gra z Patem Metheny'm w grupie Unity oraz z Davem Hollandem w kwartecie kontrabasisty, ale również występowanie z własnym zespołem. Na koniec, warto przytoczyć opini magazynu „New Yorker”: „Najlepszy saksofonista swojego pokolenia? W opinii większości muzyków i słuchaczy, Chris Potter zasłużył na to miano, a muzyka, którą tworzy podźwignie tę odpowiedzialność”.

Randy Brecker
Urodzony w 1945 w Filadelfii, wychowuje się w muzycznej rodzinie - jazz jest obecny w domu Breckerów nie tylko za sprawą grającego na fortepianie ojca Randy'ego, lecz także odtwarzanych tam płyt klasyków gatunku: Milesa Davisa, Dizzy'ego Gillespie'go, Clifforda Browna. Randy, podobnie jak jego brat - później wielki saksofonista - Michael, chłonie więc jazz i kształci się w tym kierunku od wczesnych lat.
Po ukończeniu szkoły średniej w 1963, Randy Brecker rozpoczyna edukację w klasach jazzu i trąbki na Uniwersytecie Indiana. W roku 1966, jako członek uniwersyteckiego big bandu, występuje w Europie oraz w Azji. Będąc pod wielkim wrażeniem Starego Kontynentu, Brecker przerywa edukację i na kilka miesięcy osiedla się w Europie. W trakcie tego pobytu pobiera lekcje m.in. w Niemczech u saksofonisty Dona Menzy.
Jeszcze w tym samym roku decyduje się na powrót za Ocean i zamieszkanie w Nowym Jorku. Tam wpada w istny wir przeróżnych projektów, co dowodzi różnorodności jego zainteresowań muzycznych: występuje z jazz-rockową grupą Blood, Sweat & Tears, kwintetem Horace'a Silvera i zespole Jazz Messengers Arta Blakey. Na przełomie lat 60. i 70. razem z bratem oraz takimi muzykami jak Billy Cobham czy John Abercrombie zakładają zespół Dreams, którego muzyka była prekursorska dla gatunku fusion. Po nagraniu dwóch albumów - „Dreams” oraz „Imagine My Surprise” - zespół zostaje rozwiązany w 1971 roku. Na przestrzeni kilku kolejnych lat Randy udziela się w zespołach Stevie'go Wondera czy Larry'ego Coryella, a także razem z bratem staje ponownie w pierwszej linii kwintetu Silvera. W połowie lat 70. Breckerowie, mimo młodego wieku, są pełni doświadczenia, umiejętności oraz ambicji. To sprawia, że w 1975 roku decydują się na założenie kolejnego zespołu, tym razem nazwanego w taki sposób, by nie ulegało wątpliwości, kto jest w nim najważniejszy.
Przez sześć lat pierwszego okresu działalności zespół wydaje sześć albumów i jest nominowany do siedmiu nagród Grammy. Przez ten czas wyrabia on sobie markę jednego z czołowych składów muzyki fusion, a w jego skład wchodzą najwięksi muzycy gatunku: George Duke, David Sanborn, Will Lee, Don Grolnick i inni. Muzyka The Brecker Brothers jest odmienną stylistycznie odpowiedzią na dominującą w latach 70. estetyką jazzu mainstreamowego spod znaku wytwórni Blue Note: Brecker stwierdza wtedy, że niczego, co może się równać z tymi wielkimi nagraniami, nie jest w stanie stworzyć. Stąd jego chęć połączenia, fuzji, różnych muzycznych wpływów: wyrafinowanej jakości jazzu, energii funku i komunikatywności popu. W The Brecker Brothers Randy jest głównym kompozytorem i właśnie jego autorstwa są takie hity grupy, jak „Some Skunk Funk”, „Tabula Rasa” czy „Threesome”.
Idea zespołu The Brecker Brothers pozostaje bliska sercu Randy'ego - jednym z celów muzyka jest podtrzymywanie jej wspólnymi projektami i koncertami, celebracją muzyków związanych z zespołem oraz, co oczywiste, wykonywanie repertuaru zespołu. W związku z tym zespół kilkakrotnie reaktywuje się. Następuje to w następujących latach: 1992-1995, 2003-2005 oraz na letnią trasę w 2013 roku, już niestety bez zmarłego sześć lat wcześniej na białaczkę Michaela. Za każdym razem aktywność zespołu spotyka się z wielkim zainteresowaniem publiczności, co stanowi o jego nieustającej popularności pomimo upływu lat i zmian w składzie.
Choć kojarzony głównie z the Brecker Brothers, Randy Brecker od ponad czterdziestu lat z powodzeniem realizuje także swoją karierę solową. Pierwszą płytę „Score” wydał już w 1969 roku, zaś spośród ponad dwudziestu solowych krążków na największą uwagę zasługują: jego pierwszy album jazzu akustycznego m.in. z Ronem Carterem, Joe Hendersonem i Alem Fosterem pt. „In the Idiom” (1987), koncertowe wydawnictwo jego kwintetu z Bobem Bergiem i Joey Baronem w składzie „Live at Sweet Basil” (1988), nagrodzone Grammy albumy inspirowane podróżami do Brazylii „Into the sun” (1997) i „Randy in Brazil” (2008), a także sławiąca Manhattan płyta „34th n' Lex” (Grammy, 2003). Kontynuuje również grę w roli gościnnego solisty: występuje m.in. z Charlesem Mingusem, Jaco Pastoriousem, Billym Cobhamem, Elaine Elias i niezliczoną wprost ilością
Omawiając bogatą biografię Breckera, nie sposób nie wspomnieć o Jego kontaktach z Polską. Otóż w latach 70. bierze on udział w sesjach do albumu „Zbigniew Seifert” polskiego skrzypka, a także nagrywa dwie płyty z Włodkiem Pawlikiem: „Jazz Suite Tykocin” (2009) oraz „Night in Calisia” (2012). Projekt tykociński ma znaczenie szczególne nie tylko dlatego, że w ten sposób Brecker składa hołd swoim polskim przodkom. Jest tak również ze względu na fakt, iż dowiedział się on o swoich polskich korzeniach, szukając kilka lat wcześniej dawcy szpiku kostnego dla chorego brata.

Ada Rovatti
Pochodząca z Włoch Ada Rovatti zaczęła grać na saksofonie w szkole średniej, po latach nauki gry na fortepianie klasycznym. Po zdobyciu stypendium Berklee College of Music we Włoszech podzieliła się między Boston, gdzie studiowała u Joe Violi, George'a Garzone'a i Włochy, gdzie pracowała w Big Bandach z gościnnymi artystami takimi jak: Phil Woods, Lee Konitz, Bob Mintzer, Randy Breckera. Po spędzeniu roku w Paryżu, podróżując po Europie i Afryce, przeniosła się do Nowego Jorku. Występowała na ważnych festiwalach, takich jak JVC in NYC Rochester Jazz Festival, IAJE, Detroit Jazz Fest, Montreal Jazz Fest, San Francisco Jazz Fest, NorthSea Jazz Fest, występując i występując z imponującą i różnorodną listą artystów i zespołów, takich jak: Mike Stern, John McLaughlin, Anne Ducros, Bob Mintzer, Victor Bailey, Joanne Brackeen, Tony Levin, John McLaughlin, James Moody, Aretha Franklin, Herbie Hancock, Jimmy Heath Patti Austin, Joe Bonamassa i wielu innych.
W 2003 roku wydała swoje pierwsze 2 płyty jako liderka zespołu z Elephunk Band oraz ze swoim kwartetem z gośćmi: Randym Breckerem, Mikiem Sternem i Donem Aliasem. Ada była częścią nagrodzonej Grammy płyty Randy'ego Breckera – „34th N Lex” oraz na uznanej płycie Johna McLaughlina „Industrial Zen”, a także pojawiła się w filmie „Mona Lisa Smile” z udziałem Julii Roberts
Jako liderka zespołu wydała 5 płyt CD: Ada Rovatti & The Elephunk Band – For Rent (2003), Under The Hat (2003) Airbop (2006) Green Factor (2009) i Disguise (2014)
Odbyła trasę koncertową z zespołem Brecker Brothers Band Reunion, z którym nagrała podwójne DVD/CD na żywo z Bluenote Jazz Club w Nowym Jorku.
W zeszłym roku wydała swoje nowe nagranie, współprowadząc z Randym Breckerem „Brecker Plays Rovatti”, i otrzymała znakomite recenzje oraz audycje radiowe, które znalazły się w pierwszej dziesiątce listy przebojów.

AMC Trio Plus
To słowacki zespół, w którego skład wchodzą Peter Adamkovic na fortepianie, Martin Marincak na basie i Stanislav Cvanciger na perkusji oraz Samuel Marincak na gitarze jako "plus".

Współpraca słowackiego AMC Trio i Randy'ego Breckera rozpoczęła się w 2011 roku. Brecker przyjął zaproszenie tria po rekomendacji gitarzysty Ulfa Wakeniusa do zagrania kilku wspólnych występów festiwalowych na Słowacji, w Czechach iw Polsce. Kontynuacją współpracy były koncerty w Niemczech, Włoszech, Austrii...

Ich występ na żywo w czeskim programie telewizyjnym Na plovárně, w którym gościem Marka Ebena był Randy Brecker, był wyjątkowy. W 2013 roku wydali razem płytę „One Way Road To My Heart” nakładem niemieckiej wytwórni Moosicus i zdobyli nagrodę Radio Head Award za najlepszy album jazzowy. W 2014 roku odbyła się trasa koncertowa po Niemczech i Austrii. Do współpracy powrócili w 2019 roku przy okazji premiery nowego albumu AMC Trio Plus, z koncertami w krajach Europy Środkowej. Randy Brecker lubi wracać do koncertowania z AMC Trio głównie ze względu na ich specyficzną, pomysłową i dziwaczną muzykę. Uważa członków AMC Trio za wyjątkowych muzycznych gawędziarzy. Ich muzykę i współpracę ceni sobie niezwykle, o czym świadczy ilość koncertów organizowanych właśnie na podstawie jego rekomendacji.

Tym razem dołączy do nich jego żona, wielka saksofonistka włoskiego pochodzenia Ada Rovatti, która po śmierci Michaela Breckera zajęła jego miejsce w słynnym zespole BRECKER BROTHERS.

Żródło: jazzarium.pl i strony internetowe artystów.

***

Bezpieczne zakupy w Bilety24. W przypadku odwołania wydarzenia, gwarantujemy automatyczny zwrot środków potwierdzony komunikatem wysyłanym na adres e-mail, podany podczas zakupu.