Bluestracje 2022

#

Blues Caravan 2022: Świeża bluesowa krew
Ewa Matysik

Mija szesnaście lat odkąd wytwórnia Ruf po raz pierwszy wysłała w świat „bluesową karawanę”. Idea jest prosta: co roku Thomas Ruf, założyciel i szef tej najbardziej znanej z europejskich bluesowych wytwórni płytowych, wyłuskuje trzech wartych zaprezentowania artystów, kojarzy ich z sekcją rytmiczną, i wyprawia w wielomiesięczną trasę koncertową po całej Europie (a czasami nawet poza nią). Bywa, że afisz Karawany okrasza bardziej znane nazwisko: w przeszłości bywali to m.in. Mike Zito, Bernard Allison czy Ana Popovic, ale główną ideą tego projektu jest prezentowanie artystów jeszcze nieznanych, a dobrze rokujących. Jak pokazuje historia, ma Thomas Ruf „nosa”, bo zdarza się, że te „nieznane” nazwiska już kilka lat później zyskują status headliner’ów. Przykład? Zapewne nasi najbardziej wierni czytelnicy pamiętają, że 11 lat temu okładkę TB zdobiło zdjęcie 3 dziewczyn, które wystąpiły na Bluestracjach pod hasłem „Girls with Guitars”. Jedną z nich była mająca dziś status gwiazdy Samantha Fish. 22 kwietnia Karawana znów zawita na festiwalu Bluestracje w MDK Batory. Warto się wybrać i zapamiętać prezentowanych w jej ramach wykonawców, bo być może już niedługo będzie o nich głośno!
Plan działania jest zawsze ten sam: najpierw trzy solowe sety prezentujące każdego z liderów bądź liderek osobno, na koniec wspólny finał w konwencji jam session dający okazję do unikalnych muzycznych sytuacji i przekomarzań. Blues Caravan AD 2022 jest napędzany siłą młodej rock ’n’ rollowej energii trzech debiutujących przed szerszą publicznością wykonawców. Są to: Katie Henry, Ryan Perry oraz Ghalia Volt. Towarzyszy im znana z poprzednich edycji Karawany rewelacyjna sekcja rytmiczna Denis Palatin (dr) Roger Inniss (b).

Pochodząca z amerykańskiego stanu New Jersey wokalista, autorka tekstów i multiinstrumentalistka Katie Henry przemieszcza się się między mikrofonem, pianinem i gitarą Gibson SG, zapraszając słuchaczy w podróż po gatunkach takich jak rock, roots, R&B, soul, funk i pop. Słuchaczom mogą chwilami przychodzić na myśl młoda Bonnie Raitt czy Janis Joplin, ale dzięki charyzmie i doświadczeniu zdobytemu w nowojorskich klubach jest to artystka, która pomimo młodego wieku nie robi wrażenia debiutantki. Nic dziwnego; na pianinie gra od 6 roku życia; jako uczennica udzielała się w szkolnym zespole, już wtedy wymyślając swoje pierwsze własne piosenki (które notowała z tyłu szkolnych zeszytów), a potem zdobywała szlify grając na jam sessions w nowojorskich klubach. Ma na koncie już dwa albumy, debiutancki “High Road” z 2019 roku oraz wydany w styczniu 2022 roku przez wytwórnię Ruf „On My Way”.

Wywodzący się z Południa Ryan Perry już jako nastolatek zdobył znacząca pozycję na amerykańskiej scenie bluesowej, gdy w 2007 roku wystąpił ze swoją grupą the Homemade Jamz Blues Band na konkursie the International Blues Challenge w Memphis (jako najmłodszy zespół w historii konkursu). Zespół współtworzył wraz ze swoim młodszym rodzeństwem; gdy zaczynali grać, najstarszy Ryan miał lat 13. Formacja wsławiła się m.in. tym, że grali na instrumentach własnoręcznie zrobionych z części samochodowych, a Ryan dał się poznać jako rewelacyjny gitarzysta, kompozytor i piosenkarz oraz charyzmatyczny bandleader. W Memphis zdobyli drugie miejsce, i później przez około dekadę konsekwentnie umacniali swą pozycję. Wydali cztery albumy, zjeździli z koncertami cała Stany i kawałek świata, a jedna z ich kompozycji znalazła się w ścieżce dźwiękowej serialu telewizyjnego „Justified: Bez przebaczenia”. W 2019 roku, wraz z wydaniem pod auspicjami Ruf Records pierwszego solowego albumu, Ryan rozpoczął nowy rozdział w swojej karierze. Od tego czasu występuje bez rodzeństwa. Mówią o nim „wielki artysta o małym ego”. Sam o swoich koncertach opowiada, że wypełnia je pasja, energia i uczuciowość jaką potrafią zapewnić tylko muzycy rodem z Mississippi.

Dzięki temu, że od kilku lat żyje i koncertuje w Stanach Zjednoczonych (jej bazą jest Nowy Orlean), pochodząca z Brukseli Ghalia Volt ma okazję chłonąć bluesa jak niewielu Europejczyków przed nią. Ta piosenkarka i gitarzystka zadebiutowała na scenie w roku 2017 w roli liderki zespołu Mama's Boys z Nowego Orleanu; dwa lata później odbyła muzyczną pielgrzymkę do stanu Mississippi by tam nagrać album „Mississippi Blend”, na którym wraz z nią zagrali znakomici mieszkańcy tego stanu: Cody Dickinson, Cedric Burnside, Lightnin’ Malcolm czy Watermelon Slim. Po wybuchu pandemii koronawirusa, w marcu 2020 zgodnie z powiedzeniem „potrzeba matką wynalazku” zmieniła koncepcję zespołu na „One Woman Band”, i tak właśnie obecnie najczęściej występuje: nogami obsługując perkusję, jednocześnie gra na gitarze i śpiewa. Latem 2020, stwierdziwszy, że ten jednoosobowy format bardzo jej odpowiada, udała się w miesięczną trasę zygzakiem przez Amerykę, jako środka transportu używając pociągów sieci Amtrak. Zainspirowana podróżą, widokami i przeżytymi doświadczeniami, w trasie napisała album „One Woman Band”, który ukazał się na początku 2021 roku nakładem Ruf Records. Nagrany w prestiżowym Royal Studios w Memphis, w pełnej krasie ukazuje bujną osobowość, oraz multiinstrumentalne i wokalne umiejętności Ghalii.