Inkowie w XII wieku założyli w centralnej części Peru niewielkie państwo. W krótkim czasie Dzieci Słońca, jak Inkowie zwali siebie samych, przekształcili je w imperium. Imperium nie mającego sobie równych w historii świata, głównie ze względu na czas w jakim powstało. Dzieci Słońca potrzebowały zaledwie 50 lat aby podporządkować sobie ziemie od Kolumbii po Chile. Ich ekspansja nie miała znamion krwawej wojny, eksterminacji podbijanych ludów i niszczenia ich dorobku. Wręcz przeciwnie – za armią wojowników podążała armia fachowców w różnych dziedzinach. Czerpali oni to co najcenniejsze z doświadczeń i dorobku podbijanych ludów, asymilując i rozwijając ten potencjał w ramach Imperium Inków. Dzieci Słońca szybko osiągnęły stabilizację, silną gospodarkę i zadowolenie społeczne. Jednak nie trwało to długo…
Kres świetności Imperium Inków położyli żądni władzy, bogactw i krwi hiszpańscy konkwistadorzy. Dzierżąc w jednej dłoni miecz, w drugiej krzyż pod przewodnictwem Francisca Pizzaro utorowali sobie drogę do kontroli i władzy nad Imperium Inków, narzucając swoje prawa, zwyczaje i religię. Ta bezkompromisowa agresja na Dzieci Słońca, jakże odmienna od polityki podbojów jaką stosowali Inkowie, położyła kres świetności tego niezwykłego Imperium. Dziś możemy głównie oglądać to co konkwistadorzy wznieśli na ruinach Imperium Inków. Jedynym ocalałym pomnikiem świetności Inków stało się Machu Picchu – miasto zagubione w peruwiańskich Andach, o którego istnieniu Hiszpanie nie wiedzieli. Dopiero w 1911 roku amerykański naukowiec, pierwowzór Indiany Jonesa, Hiram Bingham pokazał je światu przypominając o spuściźnie i dokonaniach Dzieci Słońca. Krzysztof Muskalski
www.muskalski.pl/foto