STANISŁAW IGNACY WITKIEWICZ

Co do problematyki Matki, nie ma wśród krytyków zgody – pisała Marta Fik. Jedni widzą w niej parodię tragedii rodzinnej Strindberga i Ibsena. Inni niesmaczną sztukę o stosunku matki do syna w wielorakich wariantach z Matką-ofiarą, z Matką-pajęczycą, z Leonem-wampirem, Leonem-ofiarą, Leonem-błaznem, Leonem-ideologiem etc, czasem z podtekstem erotycznym. Dla trzecich, ważny jest głównie nurt katastroficzny. Interpretacje te można mnożyć bez końca, rozbijać na coraz bardziej szczegółowe. Dla historyków literatury te różnice w poglądach nie są aż tak znaczące. Matka może być przecież i jest zapewne utworem, w którym wszystkie wątki się plączą, preferencja jednych nie przekreśla istnienia pozostałych. Dla ludzi teatru jednak sytuacja wygląda gorzej. Decyzja o tym, który motyw jest dla inscenizatora najistotniejszy ma kolosalne znaczenie. Matka, napisana w 1924 r., zaistniała na scenie dopiero w!964 r., wystawiona przez Jerzego Jarockiego w Krakowie. Od tamtego czasu zmagali się jej materią najwięksi reżyserzy, miała również wystawienia za granicą. Pojemność interpretacyjna tego utworu, a także przewidujące nowe wyobrażenia Witkacego pociągały zawsze realizatorów, zwłaszcza młodych. Na naszej scenie zmierzył się z tym utworem przedstawiciel najmłodszej generacji reżyserów Ireneusz Janiszewski we współpracy ze scenografem Anetą Suskiewicz. Jest to pierwsza inscenizacja Matki w historii Teatru Śląskiego.