Olgierd Bierwiaczonek

Malarstwo

wernisaż: 17 maja 2007, godz. 16.00

Retrospektywna, pierwsza pośmiertna wystawa malarstwa Olgierda Bierwiaczonka (1925 – 2002).

Na wystawie zgromadzono ponad 100 reprezentatywnych obrazów, z różnych okresów twórczości artysty. Wybrano je spośród obfitej spuścizny tego niezwykle pracowitego malarza.

Bierwiaczonek malował tradycyjnie, techniką olejną, na płótnie, niekiedy podobraziem była tektura lub deska. W centrum zainteresowań artysty zawsze znajdował się człowiek, stąd najwięcej w jego twórczości portretów. Są one naturalne, pozbawione wszelkiej pozy i sztuczności, oddające psychologiczną prawdę postaci. Najczęściej są to bardzo osobiste, pełne ciepła i liryzmu wizerunki bliskich artyście osób, przede wszystkim jego pięciorga dzieci. Bierwiaczonek jest ponadto autorem imponującej galerii portretów swoich kolegów plastyków oraz wielu znanych osób ze środowiska artystycznego Katowic – pisarzy, poetów, aktorów, muzyków, historyków sztuki.

Obok portretów znaczące miejsce w twórczości Bierwiaczonka zajmują martwe natury. Interesowały go motywy najprostsze, zwykłe przedmioty otaczające go w codziennym życiu – samowar, czajnik, filiżanki, wazon siwak z pędzlami, skrzypce, owoce i najbardziej ukochane przez niego suche bukiety. Rzadziej malował pejzaże, kompozycje figuralne i akty kobiece.

Izabela Kania, kurator wystawy, pisze: „Piękne w swojej prostocie i bezpretensjonalności portrety, martwe natury i pejzaże Bierwiaczonka powstały dzięki dokładnej i wnikliwej obserwacji natury, która była jego główną inspiracją. A obrazy inspirowane naturą są ponadczasowe. Nigdy nie epatował wielkim formatem, wrzaskliwym kolorem czy wulgarnym tematem. Przeciwnie – w jego obrazach panuje ład i cisza, wewnętrzny spokój i harmonia. Malarstwo Bierwiaczonka jest wyciszone, charakteryzuje się szlachetną materią malarską i wielką wrażliwością kolorystyczną. Te cechy powodują, że najlepszym miejscem do obcowania z nim jest wnętrze zacisza domowego”.

Olgierd Bierwiaczonek urodził się w 1925 roku we wsi Łaszuki na Wileńszczyźnie.

Studia artystyczne rozpoczął w 1951 roku w Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych w Katowicach. Po roku był już studentem Wydziału Malarstwa Akademii Sztuk Plastycznych w Warszawie, w pracowni znanego polskiego kolorysty profesora Eugeniusza Eibischa. Dyplom otrzymał w 1956 roku.

Po studiach pracował jako nauczyciel przedmiotów artystycznych w kilku placówkach pedagogicznych w Katowicach, uprawiał własną twórczość malarską, a także wstąpił do Związku Polskich Artystów Plastyków. Włączył się w nurt życia artystycznego i organizacyjnego katowickiego środowiska plastycznego. Uczestniczył we wszystkich niemal wystawach i konkursach malarstwa okręgu katowickiego oraz w najważniejszych ekspozycjach ogólnopolskich i zagranicznych. Pełnił wiele funkcji we władzach związkowych, w okresie od 1967 do 1972 roku był prezesem Zarządu Okręgu ZPAP w Katowicach. W 1974 roku zrezygnował z pracy pedagogicznej i poświęcił wyłącznie malarstwu. Po rozwiązaniu ZPAP w latach 1984–1991 działał w nowo powstałym Związku Polskich Artystów Malarzy i Grafików. W 1986 roku przeszedł na emeryturę. Zmarł 6 lutego 2002 roku w Katowicach.

Był odznaczony Krzyżem Walecznych i Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski. Dwukrotnie, w 1972 i 1982 roku, otrzymał Nagrodę Wojewódzką, a w 1985 – Nagrodę II stopnia Ministra Kultury i Sztuki.

Prace artysty znajdują się w zbiorach wielu polskich muzeów, instytucji państwowych i w kolekcjach prywatnych. Za granicą prace Olgierda Bierwiaczonka można znaleźć m.in. w Galerii Uffizi we Florencji oraz w kolekcjach prywatnych w Anglii, Danii, Francji, Kanadzie, Niemczech i USA.

Kurator wystawy: Izabela Kania