22 marca (piątek) godz.18.00 Scena w CEiIK-u

Wrocławski Teatr Pantomimy im. Henryka Tomaszewskiego POŁAWIACZE PAPIERU/ DOM BERNARDY ALBA

czas trwania spektaklu: 1.50 antrakt cena biletu - 60 zł.

POŁAWIACZE PAPIERU na podstawie "Zamku" Franza Kafki scenariusz, reżyseria i opracowanie muzyczne: Zbigniew Szymczyk scenografia i kostiumy: Marek Tybur W przedstawieniu wykorzystano muzykę Wojciecha Kilara z filmów: Salto i Perła w koronie, tradycyjną muzykę klezmerską i utwór Time Lapse Michaela Dymana. występują: Artur Borkowski Mateusz Kowalski Radomir Piorun Mariusz Sikorski Zbigniew Szymczyk Robert Wieczorek

DOM BERNARDY ALBA na motywach dramatu Federico Garcii Lorki reżyseria i choreografia: Zbigniew Szymczyk scenografia: Marek Tybur kostiumy: Wanda Kowalska opracowanie muzyczne: Jacek Aumüller, Piotr Salaber, Zbigniew Szymczyk światło: Bary wystepują: Ewa Czekalska, Agnieszka Charkot, Agnieszka Dziewa, Paulina Jóźwin, Agnieszka Kulińska, Monika Rostecka-Komorowska, Katarzyna Sobiszewska

Tajemniczy K. to typowy everyman, bohater zniewolony i zagubiony, który staje przed upersonifikowaną alegorią władzy i systemu urzędniczego sterującymi jego działaniami. Przechodzący przez tryby machiny urzędniczej K., z każdym dniem pogrąża się w coraz bardziej absurdalnej rzeczywistości, a walka z systemem zdaje się nie mieć końca. Przedstawienie zrealizowano w konwencji teatru absurdu, gdzie autonomiczna wizja świata nabiera charakteru parabolicznego. Odrzucone zostały związki przyczynowo-skutkowe, a włączono do fabuły elementy nadrealizmu. Jedną z głównych inspiracji była specyfika języka urzędniczego jako niedoskonałego środka komunikacji, podatnego na socjotechniczne nadużycia.

Sztuka Lorki odczytana została jako historia wyznaczania granic dozwolonych form seksualności oraz definiowania tego, co jest normalne, moralne i naturalne. Źródłem egzystencjalnego dramatu staje się swoista szczelina pomiędzy ciałem pragnącym rozkoszy i bliskości, a jego reprezentacją, która, będąc pod ciągłą restrykcją matczynych nakazów, ukazuje ciała córek w sytuacjach granicznych – pożądania, miłości, śmierci. Matka starająca się wyobcować córki z popędowej natury ciała, wprowadza do porządku domowego dyscyplinę – efektywny instrument władzy nad tożsamością każdej z nich. W tym domu nie okazuje się rodzicielskiej miłości, nie ma pobłażania dla wybryków młodości. Każda oznaka emancypacji zostaje brutalnie obalona. Niebezpieczna gra pomiędzy budzącym się pożądaniem a zniewalającym wpływem matki rozpoczyna się, kiedy w domu pojawia się mężczyzna.