Polscy reżyserzy – Wilam Horzyca, Kazimierz Dejmek, Adam Hanuszkiewicz, Konrad Swinarski – sięgali po Wyzwolenie zawsze w chwilach wielkich dziejowych przemian. Napisany już po Weselu tekst był dyskusją z polską tradycją romantyczną, nowym spojrzeniem na kwestię narodowego wyzwolenia, które można rozpatrywać nie tylko w kategoriach politycznych, ale także intelektualnych, duchowych, światopoglądowych. Wizja Wyspiańskiego pozostaje boleśnie aktualna. Nakreślony przez niego wizerunek Polaka zamkniętego w klatce własnych uprzedzeń i fantazmatów coraz mocniej niestety rezonuje z naszą codziennością. Jednocześnie trzeba pamiętać, że od premiery Wyspiańskiego minęło przeszło sto lat. Świat wokół nas diametralnie się zmienił. Język Wyzwolenia – archaizujący, patetyczny, przeładowany metaforami – jest dla współczesnych odbiorców trudny do przyswojenia. Obrazy, które składają się na sztukę, przestały być czytelne; zamiast wzbudzać żywe emocje, budują dystans między sceną a widownią. Z tych przyczyn Magdalena Drab, utytułowana legnicka dramatopisarka (laureatka m.in. Gdyńskiej Nagrody Dramaturgicznej 2017), pod kierunkiem reżysera Piotra Cieplaka przygotowała dla potrzeb inscenizacji w Teatrze Modrzejewskiej w pewnym sensie nowy tekst. Jest on oparty ściśle na konstrukcji Wyzwolenia, zawiera liczne fragmenty pierwotnego dzieła, ale ostatecznie tworzy nową autorską całość, odpowiadającą problematyce dzieła Wyspiańskiego we współczesnym ujęciu.
Piotr Cieplak, reżyser Teatru Narodowego w Warszawie, nie waha się swoimi spektaklami zadawać najistotniejszych pytań dotyczących naszego życia zbiorowego, polskich wartości i mitów. Robi to w sposób wnikliwy, lecz pozbawiony zajadłości. Przede wszystkim nie dezawuuje postaw innych niż własna, co daje możliwość spotkania się w teatrze wszystkich stron trawiących dziś Polskę sporów.