PRZEPRASZAM CO PAN TU ROBI

Był ciepły jesienny wieczór. Słońce powoli zachodziło ustępując miejsca nocy. Delikatny wiatr, poruszał gałązkami starej wierzby, cicho postukując w okiennicę stuletniego dworku. Jedynym i niepodważalnym świadkiem tamtych wydarzeń był księżyc dążący do pełni. Lecz nie uprzedzajmy faktów! Pomieszczenie, w którym się znajdujemy, urządzone z gustem, wydawać by się mogło oazą spokoju, lecz czy oby na pewno? Michał usiadł wygodnie w fotelu, przewracając kolejną stronę gazety, ukradkiem zerka na Marię, która ciągnąc Karola za rękę, w pośpiechu trzaska drzwiami. Tymczasem Krystyna, ze stoickim spokojem, bacznie obserwuje Jana, który skrzętnie szuka zegarka. Czy spodziewają się, że już niebawem? Czy przeczuwają, że już za chwilę?... Jedno jest pewne, teraz wydarzenia zaczynają toczyć się błyskawicznie. Los bohaterów wydaje się być przesądzony. Czy aby na pewno? Pięć osób, siedem osobowości i jedna szafa. Co z tego wyniknie? Sytuacje, które miały miejsce poddawane są w wątpliwość, a czasy tych wydarzeń nie do końca są określone. Absurdalne dialogi, błyskotliwe riposty, popkulturowa erudycja i sytuacje, w które bohaterowie zapędzają się z coraz większym entuzjazmem. Perypetie tych postaci, są bliskie każdemu z nas. Zobaczymy w nich siebie, wujka czy sąsiada. Nie jest to kolejna adaptacja angielskiej sztuki. Rozśmieszy, zaskoczy, momentami oburzy. Po obejrzeniu tej komedii, będziesz miał więcej pytań niż odpowiedzi. Pytań, na które odpowiedzieć musisz sobie sam.