Motyw Narcyza jest jednym z toposów ludzkiej duszy, nieprzerwanie obecnym w europejskiej cywilizacji, kulturze i sztuce. Ta mitologiczna postać zdaje się być nieusuwalną częścią naszej zbiorowej wyobraźni niezależnie od fundamentalnych przemian społecznych, cywilizacyjnych i religijnych. Siła jej obecności ujawnia się nawet wtedy, gdy już oryginalna treść greckiego mitu, znajomość twórczości genialnego Owidiusza i zawartość przywołanych tu Metamorfoz zagubiły się w zakamarkach zbiorowej niepamięci. Nawet pobieżny przegląd artystycznych realizacji tego motywu wykazuje intensyfikację jego obecności, począwszy od połowy XIX wieku, aż do dnia dzisiejszego. W przynależnej toposowi niezmienności i w różnorodności jego przedstawień, odczytań, interpretacji i dróg rozumienia, sposób wyrażania figury Narcyza zawsze jest probierzem współczesności, znakiem swojego czasu. Nie ma ucieczki od ujawnienia w dziele sztuki, skrzętnie „zamiatanych pod dywan”, aspektów bycia współczesnym Europejczykiem. Andrzej Bednarczyk (komentarz autora)