Kiedy dokładnie następuje ten moment, w którym orientujemy się, że coś jest nie tak? Ile czasu mija do uświadomienia sobie nieuchronności nadchodzących wydarzeń? Jak smakują chwile, które są już naprawdę ostatnie? Często proces narastania zagrożeń postępuje niezwykle subtelnie. Przez długi czas tylko nieliczni, ci bardziej wrażliwi i czujni widzą pojedyncze symptomy katastrofy. Kiedy jednak dynamika wydarzeń przekroczy punkt krytyczny o ocalenie jest bardzo trudno. Początek umyka uwadze większości bo niekoniecznie musi mieć wyrazistość rasistowskiego linczu czy impet giełdowego krachu. Po latach, czytając historyczne podręczniki zadajemy sobie pytanie: jak to możliwe, że byli ślepi na oczywiste zagrożenia? Dlaczego nie uciekali?