PRZESTRZENIE OSOBISTE

WYSTAWA FOTOGRAFII

Autorzy: - Kurt Buchwald (Niemcy) - Yannig Hedel (Francja) - Michał Jakubowicz - Jacek Kołodziejski - Akira Komoto (Japonia) - Bogusław Michnik - Jerzy Olek - Aleksandra i Ryszard Osadowie - Tadeusz Sawa-Borysławski - Witold Szymański - Josef Thér (Czechy)

W programie wernisażu: * wystąpienia - Jerzy Olek Z samym sobą i drugim - Tadeusz Sawa-Borysławski Geometrie chaosu - Witold Szymański Czy Wszechświat jest anamorfozą? - Kurt Buchwald Ludzie-rury: stacja metra, Potzdamer Platz, Berlin 2003 _ dialog prof. Ludvik Baran (Praga) prof. Jerzy Olek (Wrocław) _ Jan Łuszczak - Wspomnienie Marka Garbali poety i krytyka literackiego w 61. rocznicę urodzin. Wiersze recytują: Katarzyna Kożuch i Aleksandra Tomaś

Od 1991 roku realizuję autorski program pn. Bezwymiar iluzji. W jego ramach powstało dotąd blisko 70 wystaw. Większość z nich to pokazy indywidualne. Pokaźną część stanowią także dialogi. Z reguły moim partnerem jest jeden artysta, ale bywało i kilku. Pierwsza wystawa w tej serii miała miejsce w Kioto, na zaproszenie Akiry Komoto. Jedną z grupowych był pokaz w Poznaniu, przygotowany na Biennale Fotografii, kiedy to do wspólnego przedsięwzięcia zaprosiłem czterech kolegów, z każdym konfrontując się w inny sposób. Ekspozycja obecna jest rodzajem częściowego podsumowania wcześniejszych projektów. W tym jednak wypadku artyści biorący udział w wystawie mogli dowolnie kształtować swą autorską przestrzeń. Nie byli bowiem zdeterminowani postawionym w tytule problemem, jak to bywa w wypadku dialogów. Dla mnie Przestrzenie osobiste stały się frapującą okazją do ponownego spotkania w jednym wnętrzu z Kurtem Buchwaldem, Yannigiem Hedelem, Michałem Jakubowiczem, Jackiem Kołodziejskim, Akirą Komoto, Bogusławem Michnikiem, Aleksandrą i Ryszardem Osadami, Tadeuszem Sawą-Borysławskim, Witoldem Szymańskim i Josefem Thérem. Z faktu tego czerpię wielką satysfakcję.

Skoro uważam, że fotografia jest bezsilna, gdy chodzi o wizualne dawanie świadectwa prawdzie, jej rolę sprowadzam do kreowania autonomii obrazowej. Na ogół ukazuję jej niezbywalną obecność jako kartki papieru – przedmiotu, który wyraża sam siebie. Będąc wolnym od innych powinności ogranicza się do bycia materialnym odciskiem obecności odmiennej, kolejnym śladem śladu, samoreprodukcją, cieniem, negatywowym odwzorowaniem, strzępem, który nie ma pretensji do trwania ponadczasowego, fragmentem całości niezbornej, bo rozrzuconej, przypadkowym detalem chaotycznego zbioru. Jerzy Olek