Małgorzata Szymankiewicz, ur. w 1980 w Poznaniu, gdzie nadal mieszka i pracuje. Jest absolwentką (2005) Wydziału Edukacji Artystycznej i Wydziału Malarstwa Akademii Sztuk Pięknych w Poznaniu. W 2015 r. uzyskała stopień doktora z teorii malarstwa. Obecnie asystentka w Pracowni Malarstwa i Rysunku na AS w Szczecinie. Uczestniczka kilkudziesięciu wystaw zbiorowych i autorka kilkunastu indywidualnych w kraju i za granicą, m.in. w Niemczech, Wielkiej Brytanii, Szwajcarii, Rumunii i na Litwie. Laureatka nagród i wyróżnień: Talenty Trójki 2010 – główna nagroda w konkursie 3 PR Polskiego Radia; Stypendium Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego 2008; 38. Biennale Malarstwa,,Bielska Jesień 2007” - nagroda i wyróżnienie. Jest uważana za jedną z najzdolniejszych malarek swojego pokolenia. W swej twórczości bezpośrednio nawiązuje do tradycji polskiego i światowego malarstwa abstrakcyjnego. Ostatnio poszerzyła pole działania o rzeźbę, obiekt w przestrzeni i mural, gdzie również najbardziej interesują ją zagadnienia czysto formalne i odniesienia do estetyki modernizmu.

Artystka podkreśla, że dla niej obraz to przestrzeń, która z założenia generuje wchodzenie w relacje i w ich efekcie nieustanną wymianę z otoczeniem. Najpierw ma ona miejsce w procesie twórczym, kiedy myśl zostaje uprzedmiotowiona, później poprzez sytuację prezentacji i możliwości odbioru. Idea przybiera fizyczną postać. Jesteśmy świadkami oraz jako widzowie/odbiorcy sztuki, czynnymi uczestnikami procesu wymiany. Kupując bilet na wystawę, poświęcając czas (a czas to pieniądz wg przysłowia), emocje i myśli, wymieniamy to w zamian za pracę twórczą artysty, fizyczny obraz, obiekt, a swoją kulminację ma ten proces podczas zakupu pracy. Im większe jest obopólne zaangażowanie na tych polach, tym wartość wymiany rośnie. Jeśli sztuka angażuje, to fakt ten świadczy o jej sile. Sztuka/malarstwo przestaje być czymś enigmatycznym. Jest czynnym uczestnikiem kultury współczesnej.

W odniesieniu do prac pokazywanych na tej wystawie Małgorzata Szymankiewicz wprost stwierdza, że za pomocą prostych form wizualnych takich jak kraty, tabele, formularze zwraca uwagę na wizualny aspekt ekonomii: „Zwykle mówi się o wyższych wartościach sztuki zapominając o tym, że wiąże się to z bardzo wieloma kwestiami — produkcją, utowarowieniem, statusem materialnym artysty, spekulacjami rynkowymi, biurokracją. W efekcie końcowym okazuje się, że sztuka wcale nie jest od tego wolna. Działa ona na takich samych zasadach jak inne sfery — ekonomiczna czy społeczna”. Obrazy, jako zapis myśli, pracy oraz zakorzenienia twórcy tu i teraz, w takim a nie innym systemie społeczno-gospodarczym i uwarunkowaniu historyczno-politycznym, chociażby na poziomie czystej podświadomości, nie są wolne od owej relacji i zależności. Poprzez osobę twórcy, nawet najbardziej wyabstrahowane od rzeczywistości formy, będą związane z czasem powstania/teraźniejszością. Przez to są konstatacją, odpowiedzią lub manifestem postawy artysty wobec świata zewnętrznego. Zatem, nawet jeśli z punktu widzenia estetyki są to prace abstrakcyjne, istnieją one i funkcjonują w całkowicie realnym wymiarze i właśnie na ten realny, rzeczywisty aspekt malarstwa, czy też raczej wynikającą stąd dwoistość malarskiego medium Szymankiewicz pragnie zwrócić naszą uwagę.