Fantom i nieruchomy krajobraz

Każdy krajobraz jest stanem duszy. Amiél Moje prace dotyczą często czegoś, co prawie nie istnieje. Lubię używać prefabrykatów - w tym cyklu są nimi forma fabryki, elektrowni i aura epoki przemysłowej, niepodlegającej już większym fluktuacjom. Zakłady pracy w tej części świata to coraz częściej jedynie powidok różnych gałęzi przemysłu amputowanych rzeczywistości. Pozostają fantomy. Bardziej to jak, niż dokąd świat zmierza, stanowi dla mnie katastrofę. Obiekty poindustrialne mają w moim odczuciu charakter zbliżony do jednostek, które za cel stawiają sobie pogrążenie się w kontemplacji. Równo, może nawet monotonnie, emitują pewien rodzaj promieniowania, które zbliża się do buczącego, niskiego dźwięku. Krajobrazy z elektrowniami - to tam powstaje energia i napięcie. Niezmiennie, w pracy i w życiu, interesuje mnie przemienianie miejsca w stan umysłu. Nie jesteśmy bezpiecznie zadomowieni w świecie, który chcemy zrozumieć (R. M. Rilke). K.S.