NOCNE PODGLĄDANIE : Świat według Michaela Glawoggera

Nocne Podgladanie z Michaelem Glawogerrem w Dolnośląskim Centrum Filmowym

NOCNE PODGLĄDANIE: Świat według Michaela Glawoggera

Zapraszamy do Dolnośląskiego Centrum Filmowego na Nocne Podglądania. Zobaczymy 3 wybitne filmy Michaela Glawoggera. Są to Trzy części "trylogii pracy", ktora przyniosła Glawoggerowi największa sławę. Składającą się z trzech często nagradzanych filmow: Megamiasta, Śmierć człowieka pracy (pokazywane na tegorocznym festiwalu Planete + Doc) oraz najnowszy film Chwała dziwkom, ktory został nagrodzony na festiwalu w Cannes i startował w konkursie głownym Millenium na tegorocznym PLANETE + DOC

Jeżeli nie miałes szansy zobaczyć filmow na tegorocznym festiwalu - przyjdź koniecznie na NOCNE PODGLADANIA. Zapraszamy!

"NAIWNOŚCIĄ JEST SĄDZIĆ, ŻE FILM MOŻE ZMIENIĆ ŚWIAT"

Michael Glawogger

Program:

18.00 MEGAMIASTA

reż. Michael Glawogger, Austria,1998, 90min

19.45 śMIERĆ CZŁOWIEKA PRACY

reż. Michael Glawogger, Austria/Niemcy, 2005, 122min

22.00 CHWAŁA DZIWKOM

reż. Michael Glawogger, Niemcy/Austria, 2011, 114min

*Między każdym filmem zapraszamy na 15 minutową przerwę.

Ceny:

karnet (obowiązujący na 3 filmy)- 30zł normalny

bilet pojedynczy- 16zł normalny\ 13zł ulgowy

Megamiasta

O filmie: Nowy Jork, Meksyk, Mumbaj, Moskwa i ich mieszkańcy. Ale nie ci z pierwszych stron gazet, czy kronik towarzyskich. Bohaterami filmu są bezimienni mieszkańcy wspołczesnych wielomilionowych metropolii, ktorych zazwyczaj na ulicach mijamy obojętnie. Nędzarze, drobni uliczni handlarze, kilkunastoletni narkomani, prostytutki. Znakomicie zrealizowane „Megacities" mają podtytuł „12 opowieści o przetrwaniu"…

Mieszkający w Meksyku El Kukin, czyli Ernesto Martinez Libera, na co dzień obsługujący śmieciarkę, chce być gwiazdą piłki nożnej. Z kolei pochodzący z Mumbaju Sianka kiedyś sprzedawał balony, a teraz ma projektor i „uszczęśliwia dzieciaki". Pokazuje im stare filmy, a przy okazji zarabia. Zamieszkujący Nowy Jork młody mężczyzna sprzedaje na ulicy wyprodukowane w Mumbaju koszule. „Dwie za pięć dolarow" - reklamuje. W mieście Meksyk też kwitnie uliczny handel. Państwo Rodriguez mają pięcioro dzieci, ale żeby je utrzymać codziennie sprzedają rosoł, gotowany na kurzych łapkach. W Moskwie nastoletni żebrak prosi o „parę drobnych na chleb". Ale potem, razem z kolegami i tak wszystko przepije. Natomiast Meksykanka Mariana Gonzales, pseudonim artystyczny Kasandra, pracuje 7 dni w tygodniu w nocnym klubie jako striptizerka. Wychowuje troje dzieci. Chce kupić kawałek ziemi, za ktory nie będzie płacić czynszu. W Mumbaju w zatłoczonym pociągu dziewczyna śpiewa piosenkę, ktorej treści nie znamy, ale możemy się domyślać. Pewnie śpiewa o takich, jak ona - ludziach z marginesu, probujących jakoś przetrwać. I o tym, o czym marzą.

A marzą wszyscy. O lepszym życiu, o nowym domu, o wycieczce do Los Angeles. I dla większości z nich tylko te marzenia nadają życiu sens.

Wybrane festiwale i nagrody/selected festivals and awards: 1998 - MFF w Sao Paulo, Nagroda Jury dla Najlepszego Filmu Dokumentalnego/Sao Paulo IFF, Jury Prize for Best Documentary, 1998 - MFF Wenecja/Venice IFF, 1999 - MFF San Francisco, Nagroda Golden Spire/San Francisco IFF, Golden Spire Award, 1999 - MFF Vancouver, Nagroda dla Najlepszego Filmu Dokumentalnego/Vancouver IFF, The Best Documentary, 2009 - PLANETE+ DOC FF

Śmierć człowieka paracy

O filmie: Nie ma już człowieka pracy. Pozostał robotnik - ktoś gorszy, ktoś, komu się nie udało. Ktoś, komu praca nie daje godności, lecz ją odbiera. Przyzwyczajeni do wygodnego życia, coraz częściej zapominamy, jak ciężką pracę może wykonywać człowiek. Rezygnując z odautorskiego komentarza, Michael Glawogger w wysmakowanych obrazach rejestruje nieludzki wysiłek wspołczesnych zapomnianych bohaterow. Niezwykłe zdjęcia oraz muzyka Johna Zorna powodują, że ten film zmienia się w monumentalne, nasycone emocjami dzieło.

Dzisiejszym robotnikom nie towarzyszą pochwalne pieśni. Mogą jedynie wspierać się nawzajem pocieszeniem, że praca, nawet ponad siły, jest lepsza, niż żadna… Film przedstawia pięć portretow ciężkiej fizycznej pracy - coraz mniej widocznej w zmechanizowanym świecie XXI wieku.

W 1935 roku radziecki gornik - Aleksiej Stachanow, stał się bohaterem ludzi pracy. Ustanowił rekord nie do pobicia - 102 tony węgla w czasie jednej zmiany. Niespotykany wyczyn zapewnił mu wieczną chwałę. Stał się legendą. Jego imieniem nazwano miasto w Donbasie, jak rownież cały ruch. Postawiono mu także pomnik.

Krasnyj Łucz, Ukraina. Dzisiaj Tatiana, Wołodia i Wasilij pracują nieopodal miejsca, gdzie padł słynny rekord. Wydobywają węgiel z dołu, ktory wykopali własnymi rękami. Miniszyb ma tylko 16 cali. Jest tyle węgla, że wystarczy na skromne potrzeby. Jest tyle nadziei, że wystarczy, aby pogodnie patrzeć w przyszłość. To nowi bohaterowie Donbasu.

Wschodnia Jawa, Indonezja. Mija trzydzieści lat jak Pak Augus wydobywa siarkę z krateru na szczycie gory Kawah Ijen. Każdego dnia dźwiga na plecach dwa kosze, połączone jarzmem, znosząc urobek do doliny u stop gory. Za każdym razem jego plecy muszą wytrzymać ciężar 70 - 100 kg. Dla turystow ludzie tacy, jak Pak Augus stanowią turystyczną atrakcję. Chętnie zaczepiają i fotografują robotnikow - duchy minionej epoki.

Bunmi Onokoy wraz z pozostałymi robotnikami pieką, myją, obdzierają ze skory, porcjują, handlują, pilnują i przewożą mięso - każdego dnia od rana do połnocy. W ciągu jednego dnia pracy są w stanie sprawić, że 350 koz i prawie tyle samo bykow zamienia się z żywych zwierząt w czyste, gotowe do spożycia mięso.

Port Harcourt, Nigeria. Robotnicy są tu dumni, hałaśliwi i weseli. Są pełni wiary w siebie i swojej siły. Są jak lwy. Dzięki nim ich rodacy mają, co jeść.

Dawa Khan tak naprawdę jest rolnikiem. Jednak zbiory nie są na tyle wystarczające, aby zapewnić utrzymanie. Dawa przybywa do Gaddani (Pakistan), aby wraz z setkami innych robotnikow gołymi rękami rozbierać na części stare tankowce. Silna wiara w Boga i rownie silne poczucie braterskiej wspolnoty dają im siły do codziennej walki z niebezpieczeństwami, jakie czyhają na nich w pracy.

A tymczasem w Chinach rodzi się przyszłość. W stalowniach Angang (prowincja Liaoning) ludzie wierzą w ekonomiczny boom i lepszą przyszłość. Stawiają na nowe piece o swojskich imionach w rodzaju „Nowy nr 1" i na osobowość. Dla okolic niemieckiego Duisburga przyszłość już nadeszła. Tu piece, ktore dawno zostały zamknięte - nocami ożywają feerią oślepiających, fantastycznych kolorow. Zielone, czerwone, niebieskie i żołte - olśniewające światła sprawiają, że rdza wydaje się znikać. W miejscu, ktore było niegdyś olbrzymim miejscem pracy, dzisiaj kroluje plac zabaw. Każdej soboty młode pary przychodzą pod pomnik Stachanowa świętować najpiękniejsze chwile swojego życia.

Wybrane festiwale i nagrody/ selected festivals and awards: 2005 - MFF Wenecja/Venice IFF, 2005 - MFF Toronto/Toronto IFF, 2005 - CPH:DOX Kopenhaga, Nagroda Grand Prix/CPH:DOX Copenhagen, Grand Prix, 2005 - MFF Londyn, Nagroda Giersona/London IFF, Gierson Award, 2005 - DOK Leipzig, Nagroda FIPRESCI/DOK Lepizig, FIPRESCI Award, 2005 - Nominacja do Europejskiej Nagrody Filmowej/Nomination to European Film Award, 2006 - MFF San Francisco, Głowna Nagroda Golden Gate Award w kategorii "Najlepszy Pełnometrażowy Film Dokumentalny"/San Francisco IFF, Golden Gate Award for the best feature documentary, 2006 - PLANETE+ DOC FF, Wyrożnienie Jury/Jury Mention

Chwała dziwkom

O filmie: Trzy kraje, trzy języki, trzy religie świata i jedna, najstarsza, profesja - prostytucja. W Tajlandii prostytutki czekają na klientow za szklanymi weneckimi lustrami, w ktorych zalotnie przeglądają się, nie widząc, kto je ogląda. Mizdrzą się, jakby brały udział w konkursie na miss prostytutek. W Bangladeszu mężczyźni udają się do brudnych slumsow, gdzie tanie kobiety lekkich obyczajow realizują ich seksualne marzenia. Z kolei w Meksyku prostytutki modlą się do Świętej Pani. W świecie, w ktorym intymne życie człowieka stało się łatwo dostępnym towarem, prostytutki doświadczają wszystkiego, co może wydarzyć się między kobietą a mężczyzną. Biorą za to pieniądze, ale w ich życiu, zamiast fortuny, pojawiają się tylko nowe, nic nieznaczące ludzkie historie.

„Chwała dziwkom", to trzecia część filmowej trylogii Michaela Glawoggera, poświęcona globalizacji oraz relacji człowieka i środowiska, w ktorym przyszło mu żyć. Film zachwyca poziomem i jakością zdjęć, pięknymi, przepełnionymi emocjami obrazami, jak rownież nastrojową, kontemplacyjną ścieżką dźwiękową, zawierającą utwory w wykonaniu m.in. PJ Harvey i CocoRosie.

Glawogger w sposob werystyczny portretuje życie prostytutek, jak rownież przedstawia ich stosunek do wykonywanego zawodu, konfrontując wypowiedzi kobiet i odwiedzających ich klientow. Film przypomina dokumentalny esej. Pozbawiony jest taniej moralistyki, a zamiast łatwo wartościujących ocen, Glawogger po raz kolejny podsuwa nam własne spostrzeżenia na temat wpływu, jaki wywierają na świat komercjalizacja i globalizacja.

Wybrane nagrody i festiwale/selected festivals and awards: 2011 - MFF Wenecja, Wyrożnienie Specjalne Jury Nagrody Orizzonti/Venice IFF Special Mention Jury Orizzonti, 2011 - IDFA/International Documentary Festival Amsterdam, 2011 - MFF Londyn/London IFF, 2011 - MFF Toronto/Toronto IFF, 2011 - Nominacja do Nagrody Griersona Brytyjskiego Instytutu Filmowego/ Nomination to Grierson Award

bilety:

karnet (obowiązujący na 3 filmy)- 30zł normalny bilet pojedynczy- 16zł normalny\ 13zł ulgowy