Chciałbym, żeby wymyślono coś, co by nas uspokoiło i co by nas pocieszyło, tak byśmy przestali się czuć winni i nieszczęśliwi i mogli iść nie błąkając się w samotności czy w nicości; i nie obawiając się każdego kroku, i nie drżąc z lęku przed złem, jakie moglibyśmy bez naszej woli wyrządzić innym.

Vincent van Gogh, Arles 28 września 1888 z listu do brata Theo

To niezwykła podróż. Gdzieś od 2019 roku staram się zrozumieć intensywniej niezwykłe dzieło, ale przede wszystkim staram się zrozumieć człowieka, który za nim stoi – Vincenta van Gogha.

Na dłużej zatrzymał mnie motyw siewcy. Nie potrafię do końca wyjaśnić dlaczego ten motyw, tylko fragment postaci, stał się tak intensywny w moich malarskich i rysunkowych poszukiwaniach. Obrazy van Gogha z 1888 roku: Siewca I, Siewca z obrzeżami Arles w tle, Siewca II, Siewca III, to skupienie nad relacją człowieka i wielkiej przestrzeni, relacją wydawałoby się nierówną, ale przecież nie bez wpływu na nią. A gdyby ją zmienić? Przybliżyć. Oddać całą uwagę dłoni z ukrytą zawartością.

Może podświadomie chciałem, żeby znalazło się w niej to jedyne, najważniejsze ziarno. Chyba zwłaszcza dziś tak bardzo każdemu z nas potrzebne. Można je nazwać: nadzieja.

Michał Marek (ur.1980 w Krośnie). Absolwent Państwowego Liceum Sztuk Plastycznych im. Tadeusza Brzozowskiego w Krośnie. Od 2000 roku studia na ASP we Wrocławiu im. Eugeniusza Gepperta. Dyplom z malarstwa w pracowni prof. Aleksandra Dymitrowicza (2005). Od 2006 asystent prof. Janusza Jaroszewskiego w Katedrze Malarstwa na ASP we Wrocławiu. Doktorat w 2013. Od 2014 zatrudniony na stanowisku adiunkta.

Malarz i rysownik. Twórca obrazów, rysunków i obiektów malarskich odwołujących się do szeroko rozumianej pamięci. Trzykrotnie nominowany do Nagrody Roku ZPAP za najlepszą wystawę.