HENRYK TOMASZEWSKI

Inspiracją do powstania tego spektaklu były dwie sztuki F. Brucknera: Te Deum oraz Der Tod einer Puppe. Spektakl opiera się jedynie na temacie zaczerpniętym z tych sztuk. Opowiadają one w swojej warstwie fabularnej o losach dwóch kobiet. Pierwsza kobieta pozostaje w alienacji od ludzi i w sprzeczności z własną naturą, ponieważ ulega złudnym blichtrom cywilizacyjnym. Świat, w którym żyje, zniewala ją i zmienia w bezduszny obiekt. Pierwsze doznane uczucie uwalnia ją od iluzji próżnego życia, ale prowadzi do tragedii. Druga kobieta, sparaliżowana, prowokuje do zadania pytania czym jest los, przed którym chciałoby się uciec, gdzie pozostaje tragizm życia? Wymuszony cud żywi się sugestią i można go przez antysugestię unieważnić, uznać za niebyły i tym samym spowodować, żeby życie wróciło do swojego trwania w pokorze, choćby było nawet pełne cierpień.

Pantomima nie jest sztuką, która przedstawia gotowe, jednoznaczne rozwiązania, jest ona wieloznaczna, tak jak różnorodna może być interpretacja u widza. Pantomima nie mówi nigdy nic do końca.

Tych kilka myśli, które powstały przy pracy nad tą pozycją nie powinny odebrać prawa widzowi do własnej interpretacji pantomimy, której specyficzną cechą jest jej zagadkowy charakter. Henryk Tomaszewski