Projekt Oczy szukają głowy do zamieszkania wiąże się z historycznym wydarzeniem, jakim była inauguracja Międzynarodowej Kolekcji Sztuki Nowoczesnej grupy „a.r." w Miejskim Muzeum Historii i Sztuki w Łodzi 15 lutego 1931 roku. Podstawą tej, wowczas lokalnie niedocenionej inicjatywy, były idee międzynarodowej awangardy rozwijane przez Władysława Strzemińskiego i Katarzynę Kobro i ich walka o społeczne uznanie nowej sztuki. W rezultacie 80 lat temu powstała nowa instytucja - dzisiejsze Muzeum Sztuki w Łodzi, pierwsze muzeum sztuki nowoczesnej w Europie, ktore istnieje do dziś.

Tytuł Oczy szukają głowy do zamieszkania jest metaforą, ktora odnosi się do przejmowania przestrzeni fizycznych i mentalnych przez awangardę. Mowi on o wyznaczaniu nowych kierunkow myślenia, o probach ich zakorzenienia w społeczeństwie. Przywołuje niezgodę na ustalone status quo oraz poczucie misji kształtowania „nowej sztuki", a przez nią także nowej rzeczywistości. Z okazji osiemdziesiątej rocznicy inauguracji kolekcji, podejmujemy przy pomocy sztuki wspołczesnej probę dialogu z z wybranymi tradycjami awangardowowymi. Zgodnie z ich postulatami, sztuka powinna być laboratorium, w ktorym artyści konstruują prototypy nowych urządzeń społecznych, rozwiązań do budowania lepiej funkcjonującego i postępowego świata. Wystawa, skonstruowana wokoł wybranych momentow „intensywności", ukazuje sposoby, w jakie idee awangardy przekształcano, przekraczano czy radykalnie kwestionowano.

Na Oczy szukają głowy do zamieszkania składają się trzy wystawy w odrębnych budynkach, w ktorych Muzeum Sztuki mieściło się w przeszłości lub istnieje dziś: w dawnym Ratuszu przy Pl. Wolności (obecnie Archiwum Państwowe) oraz ms1 i ms2 - obecne siedziby Muzeum. Wybor tych lokalizacji jest zdeterminowany historią przemieszczeń założycielskich dla Muzeum Międzynarodowej Kolekcji Sztuki Nowoczesnej grupy „a. r."

Wystawa w ms2 koncentruje się na awangardowej wierze w postęp i pragnieniu opanowania natury w celu „zwycięstwa nad słońcem". W organizacji kolektywnego życia w nowym świecie pomocne miały być negocjacje między sztuką a nauką, techniką, polityką i ekonomią. W uniwersalistycznych przestrzeniach projektowanych w nowoczesności, wspołcześni artyści wskazują na konflikty, rożnice płciowe, rasowe, uwarunkowania językowe i historyczne. Poszukują nowych nieopresyjnych form wspolnotowosci i złożonych relacji z przyrodą, ktore mogłyby pomoc przekroczyć perspektywę antropocentryczną.

W Archiwum Państwowym, gdzie po raz pierwszy „a. r." zaprezentowała kolekcję łodzkiej publiczności, obecna funkcja budynku - praca nad pamięcią miasta - zostaje spleciona z historią awangardy, prowokując do refleksji nad egzystencjalnym wykorzenieniem. Wkrotce po otwarciu kolekcji niewiele wskazywało, że będzie ona w przyszłości jednym z najważniejszych narzędzi awangardowej instytucjonalizacji. Sztuka abstrakcyjna, ktora stanowiła trzon kolekcji, postrzegana była wowczas jako wyraz obcej, bolszewickiej kultury. Nie była wystawiana w polskich muzeach. Dla członkow grupy „a.r." - działających z własnej inicjatywy i wspołpracujących z międzynarodową wspolnotą artystow, założenie awangardowej instytucji w Łodzi wiązało się z wyobcowaniem i walką o jego przekroczenie. Wspołczesne prace pokazane na wystawie w Archiwum mowią o poczuciu zagubienia i eksterytorializacji, o migrowaniu między tożsamościami.

Projekty w bibliotece i* ms cafe* odsyłają do niespełnionego potencjału muzeum jako miejsca nienadążającego za wspołczesną produkcją kulturową. Jednocześnie proponują wyjście poza ograniczenia instytucjonalne, zapraszają do dyskusji, w ktorej obecne są echa idei towarzyszących narodzinom kolekcji grupy „a.r.". Od ekonomii daru - gestu fundującego kolekcję, a poprzez nią i muzeum - ku podważeniu indywidualnego autorstwa, od jednostkowości ku tworzeniu aktywnych wspolnot, od kontemplacji ku kreśleniu odważnych i radykalnych modeli uczestnictwa.

W 80. rocznicę prezentacji w Łodzi Międzynarodowej Kolekcji Sztuki Nowoczesnej grupy „a.r." chcemy, by pytania te i wspomniane możliwości stały się sednem dzisiejszej pracy instytucji. By muzeum mogło tu i teraz podjąć probę wyobrażenia sobie innego wymiaru własnego działania. Zastanawiamy się, co jeszcze jest możliwe i czy muzeum mogłoby funkcjonować poza ustanowioną logiką np. logiką instytucji państwowej czy logiką kapitału kulturowego.

Artyści biorący udział w wystawie: Nevin Aladağ, Victor Alimpiev, Francisco Infante-Arana, Merce Cunningham / John Cage, Valdis Celms, Anetta Mona Chişa / Lucia Tkačova, Welemir Chlebnikow / Aleksej Kruczonych / Kazimierz Malewicz / Michaił Matiuszyn, Le Corbusier / Edgar Varese / Iannis Xenakis, Andrzej Czarnacki, Josef Dabernig, Valie Export, Wojciech Fangor, Stano Filko, Vadim Fiškin, Leszek Golec / Tatiana Czekalska, Barbara Hammer, Haus-Rucker-Co, Rebecca Horn, Nikita Kadan, Frederick Kiesler, Katarzyna Kobro, Julius Koller, Paweł Kowzan, Yuri Leiderman, El Lisicki, Artur Malewski, Daniel Malone, Gordon Matta-Clark, Gustav Metzger, Laszlo Moholy-Nagy, Carsten Nicolai, Roman Ondak, Ruth Oppenheim, Anna Orlikowska, Gabriel Orozco, Walter Pichler, Agnieszka Piksa, Klaus Pinter, Adrian Piper, Jerzy Rosołowicz, Jadwiga Sawicka, Łukasz Skąpski, Władysław Strzemiński, Marijke van Warmerdam, Monika Zawadzki.

Kuratorki: Aleksandra Jach, Katarzyna Słoboda, Joanna Sokołowska, Magdalena Ziołkowska
Architektura i aranżacja wystaw: Krzysztof Skoczylas

bilety:

ulgowy 3 zł, normalny 6 zł