Anna Gryszkówna wraz z aktorkami: Anną Moskal, Dorotą Rubin i Katarzyną Faszczewską, wspólnie szukają odpowiedzi na pytania, jakie postawiła przed nimi nowa, odmienna rzeczywistość. Kobiety wybierają się w podróż, podążając ścieżkami utworów Olgi Tokarczuk, Virginii Woolf i Anny Świrszczyńskiej. Mottem tej podróży Gryszkówna wyznacza wiersz Idę, ciągle idę, na moich drogach zawsze wieje wiatr….

Czy można wyruszyć w drogę donikąd? Jak iść, jeśli nie można nigdzie dojść? Zamknięcie, terytorium, z którego żaden ruch na zewnątrz nie jest możliwy. Przecież Twoim przeznaczeniem, Twoją istotą, Twoją największą potrzebą jest iść. Iść przed siebie, iść mimo wszystko. Musisz wyruszyć w tę podróż. Trzy nietuzinkowe kobiety z różnych perspektyw, doświadczeń i wrażliwości starają się znaleźć ścieżkę, myśl, drogę. Drogę, która zależy tylko od nas, nie od okoliczności – drogę w głąb siebie. Wybrane fragmenty są drogowskazem, inspiracją, a wiersz Kobieta mówi o swoim życiu światłem lampy podczas wycieczki, na którą nigdy nie miałeś czasu lub nie chciałeś się wybrać. I nagle okazuje się podczas tej wyprawy, że niepotrzebny Ci plecak, że nie chcesz nic zabrać, bo wszystko masz w sobie. Ważna jest tylko mapa – fragment Twoich przeżyć, doznań, tęsknot. Za czym tęsknisz? Czego pragniesz? Co będzie, jak już nic nie będzie? Co zostanie, jak już nic nie zostanie? Gdzie uciekniesz? Czy masz bezpieczne miejsce, by się schronić? To miejsce jest w nas, to wielki skarb, że mamy siebie. Świat zrobił fikołka, wstrzymując czas. To od nas zależy, jak się w tym odnajdziemy, nie od okoliczności. Łatwiej jest podważać niż stwarzać… Jedno jest pewne – mamy czas, wreszcie… Może już czas ukochać siebie, przytulić się do siebie i własnych kolan, zamienić samotność w nadzieję…