Blisko 30 prac przedstawiających tatrzańskie pejzaże wybitnego malarza Andrzeja Wróblewskiego znajdzie się na wystawie, którą przygotowuje Muzeum Ziemi Lubuskiej w Zielonej Górze we współpracy z Muzeum Tatrzańskim w Zakopanem.

Wernisaż odbędzie się w najbliższy piątek, 17 kwietnia o godz. 17.00.

Kuratorzy wystawy - Julita Dembowska i Leszek Kania –– realizując ekspozycję sięgnęli do tek „Tatry 1” i „Tatry 2” zawierających akwarele i gwasze powstałe w latach 1952-1953. Jak mówi kuratorka wystawy – „są one swobodną i niezwykle sugestywną interpretacją gór, a właściwie atmosfery, nastroju, który może towarzyszyć wędrówkom i odkrywaniu miejsc pięknych i jednocześnie niedostępnych”. Oprócz prac miękkich zaprezentowany zostanie jeden obraz z 1957 roku „Tatry czerwone”, w którym odnaleźć można charakterystyczne cechy stylu artysty.

Wystawa „Tatry według Andrzeja Wróblewskiego” realizowana jest w ramach Galerii Nowy Wiek prezentującej najnowsze i najciekawsze zjawiska zachodzące w obszarze sztuki.

Andrzej Wróblewski (1927-1957) jeden z największych malarzy polskich XX wieku. Studiował na Wydziale Malarstwa i Rzeźby krakowskiej Akademii Sztuk Plastycznych oraz historię sztuki na Wydziale Humanistycznym Uniwersytetu Jagiellońskiego. Początkowo zajmował się grafiką. Tworzył m.in. drzeworyty i litografie jednak to malarstwo było głównym celem jego artystycznych poszukiwań. Wróblewski miał ambicje tworzenia sztuki zaangażowanej społecznie i komunikatywnej. W związku z tym, w roku 1948 zainicjował powstanie w krakowskiej akademii, Grupy Samokształceniowej, do której przystąpili m.in. Przemysław Brykalski, Andrzej Strumiłło i Andrzej Wajda. W tym czasie opowiedział się również z przekonaniem za wprowadzeniem doktryny socrealizmu w sztuce. Po próbach malowania obrazów, podporządkowanych ideologicznym i artystycznym schematom, w połowie lat 50. wrócił do swoich zainteresowań i poszukiwań formalnych. Wówczas powstały zarówno kompozycje utrzymane w pogodnym klimacie, nawiązujące do prywatnego życia artysty (w 1954 urodził mu się syn, Andrzej), jak też i próbujące odnieść się do szarej codzienności, trudów ("Kolejka trwa", 1956) i tragizmu ("Garbuska", "Pranie", "Ukrzesłowiona II", wszystkie z 1957) ludzkiej egzystencji.