KATARZYNA PODGÓRSKA-GLONTI

Urodzona w 1969 roku w Radomiu. 1991-1996 studia w PWSSP w Poznaniu. Dyplom w zakresie rzeźby i tkaniny artystycznej. W 1995 roku otrzymała stypendium Ministra Kultury i Sztuki. Adiunkt w Instytucie Sztuki i Kultury Plastycznej Uniwersytetu Zielonogórskiego. Uczestniczyła w licznych wystawach indywidualnych i zbiorowych. Artystkę charakteryzuje potrzeba identyfikowania się z miejscem, materiałami, przedmiotami i faktami. Identyfikacja nie sprowadza się jedynie do przebiegów mentalnych, ale polega także na prostych czynnościach oswajających tak użycie listów osobistych było konsekwencją potrzeb specjalnego identyfikowania się poprzez użytkowany obiekt i jego wartości nieujawnione – osobiste. Katarzyna Podgórska-Glonti posiada zdolność do odmieniania swoim podziwem rzeczy, sytuacji i stanów, a uzyskane przemiany powadzi ku wielorakości znaczeń. Zafascynowana fenomenem przejawów komunikacji mówi, że ciekawość jest rodzajem realizowanej podróży, to jest bliskie do podróży w siebie. Intryguje mnie bycie w jednym miejscu i rodzaje podróży jakie mimo wszystko odbywam przez to wszystko, co do mnie dociera w postaci książek, listów, przedmiotów, rożnych ludzi. Dla Katarzyny Podgórskiej–Glonti przedmioty nie należą do siebie ani do miejsc. One potrafią przenosić miejsca i stanowić potencjalną autonomię niemożliwą do rozszyfrowania. Artystka anektując Galerię Nowy Wiek buduje wieloelementową i wielowątkową instalację. W swojej realizacji posługuje się fotografią, dźwiękiem, używanymi ubraniami. Istotnym dla projektu jest fakt, że instalacja jest pokazywana w Muzeum, miejscu traktującym ze szczególnym szacunkiem przedmioty przeszłości. Geograf Katarzyny Podgórskiej-Glonti, poszukujący odkrywca, który celu podróży nie zna i chyba nie jest on najistotniejszy, sens czerpie z faktu bycia w drodze. Wystawie towarzyszy poetycki tekst artystki: obszar poszukiwań wyznaczały plany i mapy znanych domów, ulic oraz okna pomieszczeń szczelnie wypełnione ubraniami. Ubranie- bezgłośny świadek obecności. Pomiędzy napiętą linią pamięci, miejsc, zdarzeń stwierdzam fakt swojego istnienia. Innym razem linia dnia pocięta była dawkami lekarstw. Rano, południe, wieczór. Rano, południe, wieczór. Rano, południe, wieczór. Masaż stóp został dziś pominięty.