Czysty kolor, oparty - podobnie jak malarstwo Henryka Stażewskiego i Mieczysława T. Janikowskiego - na dyskretnych niuansach tonalnych, oszczędna, zrytmizowana forma, dynamiczna, doskonale zrownoważona kompozycja - nowe obrazy Jerzego Kałuckiego są poszukiwaniem porządku i harmonii, o ktore coraz trudniej w dzisiejszym świecie. Dzisiaj prace Kałuckiego ogląda się przede wszystkim jak zabytki sztuki XX wieku. Ale jednocześnie, podobnie jak inne zjawiska postrzegane aktualnie jako marginesowe, "podtrzymują" one i przypominają historię, tworzą dla aktualnych propozycji artystycznych otoczenie, bez ktorego żaden fakt z obszaru kultury nie może się obejść - pisze prof. Małgorzata Kitowska-Łysiak.

Na wystawie zobaczymy najnowsze prace artysty - obrazy powstałe w ciągu minionego roku, poświęcone badaniu tej szczegolnej przestrzeni intencjonalnej, ktora - jak pisze artysta - w jego obrazach wyzwala się dzięki rozmieszczonym znakom mogącym też nadawać barwę jej odczuwaniu.

Jerzy Kałucki urodził się w 1931 roku we Lwowie. W latach 1951-1957 studiował na ASP w Krakowie. Na początku lat 60. uprawiał malarstwo materii. Od lat 70. związany z nurtem sztuki geometrycznej. Zajmuje się malarstwem, grafiką, tworzy konstrukcje przestrzenne. Od 1976 roku należy do Grupy Krakowskiej. Wystawiał m.in. w Galerii Krzysztofory w Krakowie, a Galerii Foksal w Warszawie, w Galerii Potocka w Krakowie, W CSW Zamek Ujazdowski w Warszawie, w Galerii Starmachow w Krakowie, Galerii Studio w Warszawie. Obrazy Kałuckiego znajdują się w zbiorach muzeow polskich i obcych, m. in. w Muzeach Narodowych w Warszawie, Krakowie, Poznaniu, Wrocławiu.

A oto komentarz własny artysty do nowej wystawy:

_Kilka słow wyjaśnienia dla PT Publiczności. _

Co dzień obcujemy z przestrzenią. To przestrzeń "naturalna", ktorą traktujemy na ogoł pragmatycznie, korzystając z niej, kształtując według naszych potrzeb. Niekiedy odbieramy ja emocjonalnie mowiąc: "jaki piękny widok!"

_Ale jest też inny rodzaj przestrzeni, przestrzeń wyobrażona, intencjonalna. Miejscem jej istnienia jest sztuka. Milczące pejzaże towarzyszące renesansowym Madonnom, holenderskie, morskie wybrzeża, weneckie weduty, aż po płotna Cezanne'a i Van Ghoga to przestrzenie istniejące jedynie w oku malarza, autonomiczne kreacje. Co więcej, nawet mechaniczna rejestracja przestrzeni, ktorą przynosi wynalazek fotografii nie zmienia faktu, że moment naciśnięcia migawki jest aktem tworzenia przestrzeni intencjonalnej choćby z jednego tylko powodu: zatrzymania w kadrze czasu, ktorego zatrzymać się nie da. _

_Moje malarstwo wynika ze zrozumienia opisanej sytuacji i jest konsekwencją. Przestrzeń wyzwala się dzięki rozmieszczonym znakom mogącym też nadawać barwę jej odczuwaniu. Poza tym jest ona absolutnie nieużyteczna. _