reżyseria: Magda Szpecht

scenariusz i dramaturgia: Łukasz Wojtysko scenografia, kostiumy, światła: Michał Korchowiec muzyka: Krzysztof Kaliski choreografia: Paweł Sakowicz wideo: Ryohei Tomita kierowniczka produkcji: Karolina Pająk inspicjentka i asystentka reżyserki: Malwina Szumacher

występują: Sara Celler-Jezierska, Monika Frajczyk, Mateusz Górski, Paweł Smagała, Dobromir Dymecki, Małgorzata Biela

Akcja spektaklu "Wracać wciąż do domu" opartego na książce Ursuli K. Le Guin rozpoczyna się w momencie, w którym kończy się większość dystopijnych opowieści science-fiction. To historia o tym, co dzieje się po zniknięciu współczesnej cywilizacji, setki lat po katastrofie klimatycznej. Zamiast pokazywać wizję zaawansowanej technologicznie przyszłości, w której dochodzi do zderzenia największych ludzkich osiągnięć i naszych najgorszych instynktów, twórcy sięgają dalej, przenosząc się w czasie aż do momentu, kiedy ludzie ponownie żyją blisko natury. Poznajemy społeczeństwo, w którym najważniejszą rolę odgrywa wspólnotowość i pozbawiona hierarchii więź z otaczającym światem. Bohaterka spektaklu, kobieta o imieniu Stone Telling (pol. Mówiący Kamień) ma podwójną tożsamość - jest przedstawicielką dwóch plemion: ludu Kesh i ludu Kondora. Zafascynowane wizją rozwoju plemię Kondorów nie boi się konfliktów z innymi społecznościami. Ludzie Kesh natomiast są niechętni wobec postępu technologicznego, pozostają w duchowej więzi z naturą, a w ich języku brać i dawać znaczy to samo. Amerykański pisarz Jonathan Franzen pisał niedawno na łamach New Yorkera: Nadchodzi apokalipsa klimatyczna. Aby się na nią przygotować, musimy przyznać, że nie umiemy jej zapobiec. Życzliwość wobec sąsiadów i szacunek do ziemi będą niezbędne w dobie kryzysu i w społeczeństwie, które go przetrwa. Podobną wizję przyszłości nakreśliła Le Guin w swojej książce z 1985 roku. "Wracać wciąż do domu" to koprodukcja Festival/Tokyo, TR Warszawa oraz Instytutu Adama Mickiewicza. Premiera wersji japońskiej, w ramach obchodów 100-lecia polsko-japońskich stosunków dyplomatycznych, odbyła się 8 listopada 2019 roku podczas Festival/Tokyo w Japonii. Idea projektu prezentowana była także na TPAM 2019 – Performing Arts Meeting in Yokohama, które odbyło się w lutym 2019 roku. Przedstawienie ma dwie wersje obsadowe: polsko-japońską (prezentowaną w Tokio) i polską (graną w siedzibie TR Warszawa w marcu 2020 roku).