Eliane Elias

na jedynym koncercie w Polsce

Artystka wystąpi w naszym kraju po raz trzeci (po raz pierwszy wystąpiła w roku 2004 w Operze śląskiej w Bytomiu, w ramach cyklu Jazz raz po raz, po raz drugi w lipcu 2007 w Gdyni), a towarzyszyć jej będą znakomici muzycy

• Marc Johnson ( bass)
• Adam Nussbaum (drums)

Eliane Elias
Brazylijska wokalistka i pianistka, której brawurowa kariera rozpoczęła się na początku lat osiemdziesiątych. Kilkanaście, doskonale przyjętych przez krytyków i publiczność albumów, najważniejsze trofea jazzowe, nominacje do Grammy Awards a nade wszystko współpraca z najwybitniejszymi innowatorami jazzu - to dorobek artystyczny wokalistki uznawanej dzisiaj za jedną z najciekawszych osobowości jazzowej sztuki wokalnej.

Obok swych wielkich rodaczek - Flory Purim i Astrud Gilberto - należy do najwybitniejszych gwiazd współczesnego, latynoskiego jazzu. Ferowana na "cudowne dziecko" jazzowej pianistyki, zaledwie kilkunastoletnia pianistka pojawiała się w Sao Paulo na profesjonalnej estradzie prezentując udane transkrypcje solowych kompozycji Buda Powella i Arta Tatuma.

Podjęła także pracę dyrektora muzycznego Free Center Of Music Apprenticeship oraz pracowała (i koncertowała) w końcu lat siedemdziesiątych wraz z Viniciusem De Moraesem, słynnym współtwórcą sukcesów Antonia Carlosa Jobima. Prawdziwe sukcesy nadeszły wraz z przeniesieniem się brazylijskiej artystki do Nowego Jorku i podjęciu (1981) współpracy z Michaelem Breckerem, Mike'm Mainierim i Peterem Erskinem (w konsekwencji z grupą Steps Ahead).

Pierwsze, ważne w dyskografii artystki, albumy nagrała na początku lat osiemdziesiątych (w 1983 z grupą Steps Ahead oraz w 1984 roku z Randym Breckerem), ale niebawem zarzuciła tę interesującą współpracę i rozpoczęła karierę wyłącznie pod własnym nazwiskiem. Odtąd w swojej muzyce otaczać poczęła się najwybitniejszymi muzykami, z którymi realizowała autorskie płyty. Wśród muzyków chętnie nagrywających (a często także koncertujących) z Eliane Elias byli m.in. Herbie Hancock, Earl Klugh, Micheal Brecker, Randy Brecker, Jack De Johnette, Dave Valentin, Marc Johnson, Eddie Gomez, Peter Erskine, Nana Vasconcelos, Gilberto Gil, Toots Thielemans, Joe Henderson a nawet Sting i Micheal Franks.

W otoczeniu takich muzyków pianistka - wokalistka realizowała doskonałe albumy, które - co w jazzie nie jest zbyt częste - nagradzane były komercyjnymi nagrodami; od nominacji Grammy Awards (za duet z H.Hancockiem) i najlepszy album roku ("The Three Americas") po laury najlepszej kompozytorki, pianistki i wokalistki w prestiżowych plebiscytach jazzowych (np. w ankiecie "Down Beat" w 1997 roku triumfowała w kilku kategoriach, w magazynie "Jazziz" oraz japońskim "Swing Journal" - jej album "Sings Jobim" uznano za najlepszą płytę latin-jazzu ostatniej dekady). Poza nagraniami i koncertami E.Elias sporo czasu poświęca pracy pedagogicznej: wykłada na słynnej Manhattan School Of Music; jej kompozycje i aranżacje chętnie wykorzystywane są np. w The Carnegie Hall Jazz Orchestra, Danisch Radio Big Band czy w licznych koncertach celebrujących talent jej wielkiego ziomka, Antonio Carlosa Jobima.

Autor: Dionizy Piątkowski

Marc Johnson urodził się w Nebrasce w 1953 roku, dorastał w Texasie. W wieku 16 lat zaczął naukę gry na kontrabasie, już wcześniej uczył się grać na fortepianie oraz na wiolonczeli. Podczas studiów na University of North Texas zaczął zawodowo grać z Fort Worth Symphony.
Jego dorobek muzyczny obejmuje współpracę z artystami takimi jak: Joe Lovano, Michael Brecker, Stan Getz, Bob Brookmeyer, Gary Burton, Bill Frisell, Pat Metheny, Ben Monder, Enrico Pieranunzi, Eliane Elias, Philly Joe Jones, Jack DeJohnette, Peter Erskine, Paul Motian i wielu innych.

W szerszej świadomości słuchaczy i muzyków na całym świecie zaistniał jako basista Billa Evansa, a rok 1977 był momentem zwrotnym w jego karierze. Wtedy to podczas niezobowiązującego spotkania w Village Vanguard, Bill Evans zaprosił Johnsona do współpracy, która trwała aż do śmierci Evansa w 1980 roku. Osobisty debiut płytowy Marca Johnsona nastąpił w 1985 roku, a podczas nagrań towarzyszyli mu gitarzysta Bill Frisell i John Scofield.

Marc Johnson ma na swoim koncie tylko 3 autorskie albumy, ale jego aktywność muzyczna w projektach muzycznych innych artystów jest imponująca. Przez ostatnie 20 lat zagrał na ponad 100 albumach. Była to m.in. współpraca z Eliane Elias, Lylem Maysem, Enrico Pieranunzim, Stanem Getzem, Joe Lovano, Michaelem Breckerem, Peterem Erskinem; Paulem Motianem, Jackiem DeJohnettem, Gary Burtonem, Dino Saluzzim.

Podczas swej długoletniej współpracy z trio Johna Abercrombie’ego, Johnson założył dwie formacje gitarowe „Bass Desires” z gitarzystą Billem Frisellem i Johnem Scofieldem. Druga współpraca obejmowała gitarzystę Bena Mondera, a później także Wolfganga Muthspiela oraz perkusistę Arto Tuncboyaciana. Przez ostatnie dwie dekady Marc Johnson jako wirtuoz kontrabasu, wszechstronny kompozytor oraz niekwestionowany leader zespołu uznany jest za jednego z głównych innowatorów jazzowej sceny muzycznej.

Obecnie Marc dzieli swoje plany koncertowe na występy z Eliane Elias Trio, Charles Lloyd Quartet, Lee Konitz Trio oraz Paul Motian Trio.

Adam Nussbaum dorastał w Norwalk, Connecticut. Na samym początku, przez 5 lat uczył się gry na fortepianie, w wieku 12 lat zmienił instrument na perkusję. Jako nastolatek miał też przygodę z saksofonem i kontrabasem.
W 1975 roku przeprowadził się do Nowego Jorku, gdzie uczęszczał na zajęcia do prestiżowego The Davis Center for Performing Arts przy City College. Podczas spotkań w The Davis Center zaczął współpracę z Albertem Daileyem, Monty Watersem, Joe Lee Wilsonem, Sheilą Jordan, a w 1977 roku w Milwaukee grał wraz z Sonny`m Collinsem.

W 1978 roku dołączył do kwintetu Dave`a Liebmana i wtedy właśnie pojechał w swoją pierwszą europejską trasę w towarzystwie Johna Scofielda. We wczesnych latach 80tych kontynuował współpracę ze Scofieldem i grał w osławionym trio razem ze Stevem Swallowem.

W 1983 roku został członkiem orkiestry Gila Evansa i grał ze Stanem Getzem. W późniejszych latach dołączył do Eliane Elias/Randy Brecker Quartet, Gary Burtona i Tootsa Thielemansa.

W 1987 roku zaczął koncertować z Michael Brecker Quintet, a ich współpraca wybrzmiała w 1988 roku, kiedy to nagrali płytę “Don`t Try This at Home”, która zdobyła nagrodę Grammy.

W 1992 roku dołączył do Carla Bley Big Band, ale już tego samego roku John Abercrombie zaprosił go, by obok Dana Walla uzupełnił jego organowe trio.

Mniej więcej od tamtego czasu podtrzymuje stałą współpracę z Abercrombiem, kwartetem Jamesa Moody’ego, Davem Liebmanem i Stevem Swallowem, a także jako wolny strzelec aktywnie udziela się w różnych projektach. Adam udziela się też w kręgach naukowych, a swoje wykłady prezentował na całym świecie.

Nussbaum to bardzo wszechstronny perkusista, który grywa w bardzo poważnych i zaawansowanych formacjach. Jest on również uznawany za jednego z najlepszych perkusistów lat 90tych.