Dopóki się bawimy // 30.05.21, g. 12.00 // spektakl ONLINE // 23\. Biennale Sztuki dla Dziecka

23. BIENNALE SZTUKI dla DZIECKA Spotkanie jako sztuka
"Dopóki się bawimy"
kabinet k & LOD muziektheater & hetpaleis (Belgia)

Wydarzenie odbywa się na platformie: www.biennaledziecka.ppv-stream.pl

„Jest taki kraj, bardzo mały, tak mały, że przypomina scenę w teatrze. Ten kraj nazywa się «Podwórko», a jego mieszkańcy to «Dzieci». Kiedy «Dzieci» wychodzą na «Podwórko», odkrywają i doświadczają «mocy uczuć lub ludzkiej niewoli»; nazywa się to «Czasem na zabawę»”.
Claire Simon, Récréations (1998)

Zabawa jest czymś pierwotnym, nieodłącznym elementem egzystencji człowiekiem. Homo ludens – człowiek bawiący się – tworzy wraz z innymi niepowtarzalne widowisko – niezależnie od tego, ile ma lat.

Dopóki się bawimy to działania dziesięciu osób należących do różnych pokoleń. Na scenie grają na instrumentach i tańczą. Przede wszystkim są istotami bawiącymi się, które wchodzą w interakcje z innymi i na nich się zdają; posiadają też wspólne, niewypowiedziane sekrety. W rzeczywistości scenicznej czas jest zawieszony, bo obowiązują w niej ważne dla tej grupy rytuały. Wszystko, co się wydarza, jest bardzo poważne i pozbawione przymusu – i zależy od decyzji każdej z bawiących się osób.

Spektakl powstał w zgodzie z ideą, jaka przyświeca wszystkim działaniom grupy kabinet k, którą charakteryzuje tworzenie oryginalnej muzyki, a także międzypokoleniowy zespół. Twórcy i twórczynie na scenie są „po prostu dziećmi”. Językiem widowiska jest taniec – wykorzystujący codzienny, autentyczny ruch, który „naprawdę ma znacznie”, a nie taniec wyuczony, doskonały warsztatowo. Ten taneczny język charakteryzuje różnorodność nastroju – momentami jest on kontemplacyjny, minimalistyczny, obrazowy, by za chwilę wybuchnąć żywiołową energią, a nawet stać się brutalny.

„A kiedy już wszystko zostanie powiedziane i zrobione, pojawia się taniec. Wiek osób, które tworzą i oglądają, nie ma tu znaczenia. Tańcem nie jest działanie polegające na prostych formułach: «krok tu» czy «krok tam». Taniec, unikający prostych formuł języka mówionego, umożliwia nam mówienie o tęsknocie, miłości, śmierci, pierwotnych lękach etc. O tym wszystkim, o czym nie umiemy mówić bez jąkania się, szczególnie w dialogu z dzieckiem. Taniec, jako «słowo niewypowiedziane», daje taką możliwość”.
Joke Laureyns, Staat van de jeugddans (2011)

TWÓRCY:

SCENARIUSZ
Mieke Versyp
SCENOGRAFIA
Amy Franceschini, Dirk De Hooghe
MUZYKA
Thomas Smetryns
CHOREOGRAFIA
Joke Laureyns, Kwint Manshoven oraz Marieke Berendsen, Nona de Neve, Ilena Deboeverie, Marie-Lou Liberale, Lorenz Ludovic Maes, Kwint Manshoven, Juliette Spildooren, Louise Tanoto, Lili van den Bruel, Aya Vanvinckenroye

kostiumy: Sofie Durnez, Andrea Kraenzlinreżyseria światła: Dirk De Hooghetechnika sceny: Pino Etz, Dirk De Hooghekomunikacja i dystrybucja: Mieke Versypzdjęcia: Kurt van der Elst

Czas trwania: 70 minut
Wiek uczestników: od 8 lat