Carmina Burana

Carl Orff

• Premiera w Operze Śląskiej: 14 grudnia 2008r.
• Inscenizacja i reżyseria Robert SKOLMOWSKI
• Kierownictwo muzyczne Tadeusz SERAFIN
• Scenografia Radek DĘBNIAK
• Kostiumy Małgorzata SŁONIOWSKA
• Choreografia Maciej PRUSAK
• Kierownictwo choru Anna TARNOWSKA

C*armina burana* to nazwa trzynastowiecznego zbioru świeckich pieśni i poezji - głownie na tematyce miłosnej, na podstawie ktorych w XX wieku Carl Orff skomponował kantatę sceniczną - utwor na orkiestrę, chor i głosy solowe, w ktorym dominują rytm i prosto zharmonizowane partie choralne. Najsłynniejszym fragmentem kantaty jest - znana nie tylko melomanom - rozpoczynająca i kończąca utwor pieśń choru O Fortuna. Głowną ideą przyświecającą Orffowi w jego tworczości był „teatr totalny", czyli bardzo oryginalna synteza muzyki, śpiewu, poezji, tańca oraz gry scenicznej.

Carmina burana Orffa składa się z trzech części, poprzedzonych prologiem zatytułowanym Fortuna Imperatrix Mundi (Fortuna władczyni świata), w ktorym autor skarży się na zmienność losu i zależność człowieka od kaprysow fortuny.

I. część Primo Verte (Wiosna) opiewa uroki budzącej się przyrody, jej barw i rodzącego się pragnienia miłości.
II. część In taverna (W gospodzie) to pieśni, ktore sławią radości płynące z biesiadowania w doborowym towarzystwie. Kończy się konkluzją: "Kraj marnieje, młodź dziczeje, (…) cały świat już z nas się śmieje, już nas palcem wytykają. Lecz tych, wobec nas zelżywych, co po świecie z plotką krążą, wymażą z ksiąg sprawiedliwych i w głąb piekła ich pogrążą".
III. Cour d'amours (Dwor miłości) jest głowną częścią kantaty. Jej motto, to stwierdzenie, że miłość unosi się wszędzie wokoł nas. Pieśni sławią ziemską miłość we wszystkich przejawach.
Całość zamyka powrot do treści prologu - skargi na niestałość łask fortuny.