SPIRITUAL FRONT

Nihilistyczne ballady,

samobójczy pop, mafia folk prosto z Italii

Prawdziwa uczta muzyczna dla miłośników balladowego grania, Ennio Marricone i Nicka Cave’a, któremu nie brakuje jednak rock’n’rollowego ognia i żarliwości płynącej z serca przepełnionego pasją.

Zespół Spiritual Front tworzy obecnie czterech muzyków: wokalista Simone Salvatori, który gra także na gitarze akustycznej, pianista Sten Puri, gitarzysta Jack Puri (gitara elektryczna) oraz perkusista Andrea Freddy Nio. Bez wątpienia wszyscy członkowie zespołu to świetni muzycy, jednak Spiritual Front nie byłby tym, czym jest, gdyby nie charyzma, charakterystyczny głos i porywające umiejętności aktorskie lidera – Simone Salvatori. To on nadaje kierunek, w którym z takim sukcesem rozwija się zespół. Jego charyzmę słychać na płytach, ale zgłębić i odkryć ją naprawdę można dopiero podczas koncertu.

Będąc jednym z ciekawszych zespołów współczesnej sceny neo-folk Spiritual Front wypracował swój własny styl muzyczny żartobliwie, ale jakże trafnie nazwany "mafia-folkiem". Bo przecież muzyka Włochów mogłaby stanowić doskonałą ilustrację gangsterskich filmów. Podobny klimat stwarzają muzycy podczas koncertów – występując w czarnych garniturach i białych krawatach nie pozostawiają żadnych wątpliwości: zapraszają na prawdziwą podróż w czasie, gdzieś w lata 40-te, 50-te. Gdy filmową ilustrację koncertu stanowi film Scorsese "Wściekły Byk" (Raging Bull) z Robertem De Niro, wszelkie wątpliwości znikają. A w ich miejsce pojawia się fantastyczny spektakl muzyczny budzący w publiczności ekscytację, którą z czystym sumieniem można porównać z szaleństwem towarzyszącym koncertom The Beatles. Tylko że na koncertach Spiritual Front zapominają się nie tylko nastoletnie dziewczęta, ale także dojrzali mężczyźni i stateczne kobiety.

Koncertowe aranżacje niektórych utworów odbiegają od tego, co możemy znaleźć na płytach, ale w pozytywnym tego słowa znaczeniu: muzycy wydobywają ze swoich ballad jeszcze więcej, czynią je, w co słuchaczowi obytemu ze Spiritual Front może być trudno uwierzyć, jeszcze bardziej przebojowymi! Sten, Jack i Andrea zachwycają swoją wirtuozerią, a Simone Salvatori porywa aktorstwem, głosem, nieprawdopodobnym magnetyzmem – wszyscy zebrani na sali koncertowej należą do niego.

Nihilizm stanowi hasło programowe Spiritual Front (taki tytuł nosi epka wydana w 2003 roku) i to właśnie nihilistyczne podejście do świata i rzeczywistości pojawia się w tekstach zespołu. Teksty traktują także o miłości, o pokrętnych relacjach między ludźmi – uczucia te jednak opisywane są w sposób przewrotny, często zaskakujący. Tę inaczej pokazywaną / pojmowaną miłość zdaje się podkreślać image tworzony wokół zespołu balansujący pomiędzy wybujałym erotyzmem a perwersją. Czy należy brać go bardzo dosłownie, czy traktować jako kolejną kreację artystyczną Simone Salvatori?

Wiosną 2006 roku ukazał się najnowszy album zespołu "Armagheddon Gigolo", który (można zaryzykować to twierdzenie już w połowie sezonu) zdystansował inne wydawnictwa w wyścigu do tytułu płyty roku na scenie neofolkowej. 11 utworów, a każdy bardziej przebojowy, lepiej zagrany, bardziej poruszająco zaśpiewany od poprzedniego. I każdy z tekstem, z którego bije nihilizm, rozczarowanie światem.

Split "Satyriasis" wydany w 2005 roku wraz z Ordo Rosarius Equilibrio to z pewnością najważniejszy album w historii Spiritual Front, gdyż odświeżył brzmienie zespołu, "odmrocznił" wokale, a jednocześnie nadał im charakteru. Jednak "Armagheddon Gigolo" to, jak do tej pory, album najlepszy, najbardziej przebojowy i bez wątpienia wart poznania.