Pierwszy polski, zawodowy zespół tańca współczesnego. Założony w 1991 roku w Bytomiu przez choreografa Jacka Łumińskiego, obecnie Dyrektora Naczelnego i Artystycznego Teatru. Łumiński stworzył nową formę i styl w oparciu o bogate narodowe tradycje kulturalne.
Styl choreograficzny Łumińskiego i tworzony przez niego materiał ruchowy wywodzą się z tradycyjnych oraz współczesnych form tanecznych i są ściśle związane z kulturą polską. Gdziekolwiek za granicą zespół występuje czy też prowadzi warsztaty uważa się je za nieporównywalne i nowatorskie. Śląski Teatr Tańca w swojej początkowej fazie był dziewięcioosobowym zespołem, do którego tancerze wybrani zostali na drodze audycji ogłoszonych w ogólnopolskich masmediach. Audycje przeprowadzone zostały przez założyciela i choreografa zespołu Jacka Łumińskiego oraz belgijskiego choreografa/tancerza Avi Kaisera. W chwili obecnej zespół Śląskiego Teatru Tańca liczy dziewięcioro tancerzy. Śląski Teatr Tańca występował i prowadził zajęcia warsztatowe w Polsce oraz w Niemczech, Izraelu, Słowacji, Republice Czeskiej, Szwajcarii, kilkakrotnie w USA oraz na Węgrzech. W repertuarze zespołu znalazły się spektakle Jacka Łumińskiego, Avi Kaisera (Belgia), Anny Sokolow (USA), Teresy Friedman (USA), Marka Haima (USA), Risy Jaroslow (USA), Melissy Monteros (USA), Stephanie Skura (USA), Wendella Beaversa (USA), Sama Costy (USA), Franka Handelera i Diane Elshout (Holandia), Christine Brunel (Niemcy), Henrietty Horn (Niemcy), Conrada Drzewieckiego oraz wznowienia historycznych prac choreograficznych Poli Nireńskiej – polskiej tancerki/choreografa doby międzywojennej – wznowienie przygotowane zostało przez Rimę Faber (USA).
Styl tańca współczesnego Jacka Łumińskiego powstał pod wpływem wielu elementów kulturotwórczych, które wyłoniły się w efekcie badań (rozpoczętych w 1981 roku) nad folklorem Żydów Polskich i folklorem polskim odzwierciedlającym polską mentalność, historię, położenie geopolityczne. Elementy te kształtują jakości i wartości ruchowe oraz poruszanie się w przestrzeni. Istota kształtowania się ruchu tkwi głębokow podłożu wielu czynników typowych dla folkloru różnych regionów Polski, jak np. tempo rubato, niesymetryczne struktury muzyczne, asymetryczny puls i inne elementy będące wyróżnikiem Podhala, Lubelszczyzny, Kurpiów, Sądecczyzny, Rzeszowszczyzny itp. Każdy region bowiem wykształcił cechy typowe dla tradycji ludowej wynikającej, m.in. z doświadczeń i mentalności jego lokalnych społeczności. Istnieje na przykład unikalne rozumienie przestrzeni wśród społeczności Podhala, które odzwierciedla ich wolność i niezależność. Muzyka, tańce i pieśni z tego regionu wykazują dużą różnorodność i złożoność rytmów. Maniera wykonawcza „otwartego gardła” w śpiewach góralskich odsłania moc i niezwyciężoność ludu. Wszystkie te i inne elementy razem z pewnego rodzaju kakofonicznym brzmieniem muzyki, pomagają wyczuć dotyk transcendentalnych aspektów ludzkiej natury. Kurpie – region lasów i puszcz – wnosi do współczesnego świata różnorodność oryginalnych form muzycznych, które pozostały niezmienione przez wieki – nie tylko tempo rubato ale też nieregularność struktur form muzycznych. Niezależnie jednak od wymienionych powyżej czynników żydowskie pieśni, legendy, przesądy, zwyczaje, obyczaje, obrzędy i formy taneczne – istota dłoni, miednicy, klatki piersiowej i kręgosłupa – elementy ekstatyczne, ruchy obrzędowe itd. są ważnym czynnikiem wpływającym na podstawy stylu i techniki kształtowanej w Śląskim Teatrze Tańca. Taniec uważany za rozmowę z Bogiem lub też połączeniem się z siłami nadprzyrodzonymi – taniec jako modlitwa funkcjonujący w tradycji chasydzkiej został włączony do stylu Śląskiego Teatru Tańca. „Pływanie” w przestrzeni, łączenie wewnętrznych i zewnętrznych światów oraz podążanie daleko poza te światy poprzez wykorzystanie zarówno umiejętności technicznych (wzbogaconych o wiedzę psychofizyczną) i mocy psychicznej kształtuje ogólny obraz zespołu.
slaski.teatr.tanca
