Z Napoleonem i przeciw niemu - Śląsk w latach 1806-1815

Wystawa w klasztorze Lubiąż 11 maj-31 październik 2013

Od roku 1792 powstawały w Europie niezbyt trwałe koalicje, które w licznych wojnach bez większych sukcesów próbowały przeciwstawić się potędze Francji. Neutralne przez długi czas Prusy w roku 1806 wypowiedziały wojnę Francji, ktorej skutki okazały się być katastrofalne. W bitwach pod Jeną i Auerstedt armia pruska została rozgromiona przez Francuzów. Sprzymierzone z Napoleonem wojska wkroczyły również na Śląsk i w krótkim czasie zdobyły większość twierdz. W roku 1807 król pruski Fryderyk Wilhelm III poddał się twardym warunkom pokojowym podyktowanym przez Napoleona w Tylży.

Wprawdzie już w roku 1808 Francuzi wycofali się ze Śląska (z wyjątkiem Głogowa), lecz konieczność spłat wysokich kontrybucji oraz blokada kontynentalna obciążały gospodarkę, a ludność cywilna cierpiała z powodu coraz bardziej bezpośrednio ją dotykających działań wojennych. Mimo rosnących resentymentów niewielka była w Prusach gotowość do zbrojnego powstania i dopiero okupiony licznymi ofiarami odwrót Napoleona spod Moskwy pozbawił go nimbu niezwyciężonego wodza i doprowadził do wypowiedzenia mu wojny przez Prusy. W lutym 1813 roku został wydany we Wrocławiu rozkaz mobilizacyjny, a w marcu odezwa „Do mego ludu” („An mein Volk”). Po klęsce w bitwie nad Kaczawą wojska napoleońskie zostały również rozgromione w Bitwie Narodów pod Lipskiem. Swój finał wojna VI koalicji antyfrancuskiej, w której Prusy były wspierane przez Rosję, Austrię, Szwecję i Wielką Brytanię, znalazła w postanowieniach Kongresu Wiedeńskiego z 1815 roku.

Przygotowana we współpracy z Muzeum Archeologiczno-Historycznym w Głogowie wystawa w klasztorze Lubiąż daje krótki zarys politycznej i gospodarczej sytuacji Śląska w tym okresie.