Malarstwo i rysunek

Medytacje na płotnie
Stając wobec malarstwa Remigiusza Bordy, można odnieść wrażenie, że artysta kontempluje rzeczywistość, sprowadzając ją do materii. Jednak wbrew logice ta materialna substancja nie zostaje pozbawiona ducha... Powstaje bowiem paradoksalna sytuacja, gdy źrodłem metafizycznych odczuć jest przedmiot lub człowiek w ten przedmiot „zaklęty". Jakaś tajemnicza rzecz, postać zasugerowana jedynie, a jednak znajoma, niepokojąco ukryta, a jednak widoczna.

Borda zaciera często granice między tym, co ożywione i tym, co martwe. Meble zlewają się z sylwetkami ludzi, drzewa wyglądają jak skamieniałe, zastygłe bryły. Artysta konstruując postaci-meble, przyrownuje w pewnym stopniu linie papilarne do słojow drewna. A przecież drewno to martwe drzewo, więc znow dochodzimy do zatarcia podziału pomiędzy tym, co żyje, a tym, co… żyło. [...]

W tworczości Remigiusza Bordy rozrożnić można wyraźne odrębne etapy, jednak jeśli przyjrzeć się im uważnie, staje się jasne, że bez żadnego z nich - ten kolejny nie byłby możliwy. Artysta mowi, że dzisiaj namalowałby, z pewnością, swoje dawne prace już inaczej, ale nadal się z nimi utożsamia.

Wcześniejsze obrazy rejestrowały jego poszukiwania właściwej formy wyrazu, pełne były błądzących kresek, odzwierciedlały tworczy niepokoj i malarską zachłanność. Obecnie artysta tworzy w duchu spokojnej kontemplacji, można powiedzieć, że w duchu ZEN. Nadal jednak, jak się przyznaje w rozmowie, szuka i nadal „ma apetyt na wszystko, co jest możliwe w malarstwie"...

Bogna Błażewicz

(fragment tekstu do katalogu towarzyszącego wystawie)

bilety:

wstęp wolny