„Aleksandra Kubiak wymaga od widza uwagi, skupienia i podążania za niełatwą narracją. W performansie «Nie wypinaj brzuszka, nie wypinaj» słyszymy głos artystki z offu. Spokojne, monotonne brzmienie wypowiedzi ma charakter intymny i konfesyjny. «Najchętniej robiłabym sztukę jednak o tym, że trudno mi jest ją robić. Tylko kto chciałby się w to wsłuchiwać?» – wyznanie to pada na samym początku i trafnie zarysowuje kontekst całego zdarzenia: dotykanie noszonego w sobie bólu jest trudne. Znacznie łatwiej próbować się go pozbyć, zepchać w cień i z całych sił ignorować i zapominać. Aleksandra przyjmuje jednak strategię odwrotną, zaczepną – umieszcza go w samym centrum i wręcz oświetla blaskiem reflektora. Publiczność nie ma wyjścia – razem z artystką zanurza się w jej wewnętrzną rzeczywistość. Podąża bez barier tabu za jej snem, retrospekcją, wspomnieniem i odkrywa kolejne osobowości mieszkające w jednym ciele – drapieżną kobietę złaknioną seksu czy przestraszoną dziewczynkę, potrzebującą czułości. Artystka, obnażając się sama, jest bodźcem dla odbiorców do zwrócenia się także ku swojemu osobistemu doświadczeniu”.

[Alicja Gołyźniak]