"Poezja - ale prawdziwa - jest inspiracją i sztuki, i życia, której znaczenia jeszcze nikt nie opisał, nie wyraził" - pisał Jan Lechoń, autor wiersza Sarabanda dla Wandy Landowskiej, który miał być "odpowiednikiem jej gry i jakąś sybilillińsko wypowiedzianą pochwałą owej serenite, tylko prawdziwej, nie tej nieludzkiej, wyniosłej i w końcu bardzo płytkiej." Na to - raz jeszcze oddajmy głos poecie - jego wielka przyjaciółka, wskrzesicielka klawesynu za wszech miał zasługiwała.

Po ukazaniu się latem 1951 roku nowojorskiego nagrania albumu Landowska plays for Paderewski, który Lechoń - na prośbę wykonawczyni - wysłuchał zanim album trafił do obiegu, poeta napisał w swoim Dzienniku:

"Cóż to za wspaniała artystka, jedyna na świecie, dla której żadna muzyka nie ma tajemnic i która już dzisiaj robi sobie z każdym tekstem, co się jej podoba. Ten album to najbardziej pańska, najbardziej porywająca propaganda polskości - jaką sobie można wymarzyć w przypływie największej dumy narodowej. W trzech dyskach zawarła bowiem Wanda jakby zarazem historię i najwyższy wyraz polskiej muzyki ludowej, polskiej muzyki po prostu i jej związków ze światem, a nawet o czym świat nie wie - jej wpływu na muzykę innych krajów, nawet na wielkiego Couperina i na Rameau. I przy tym co to za interpretacja, w ileż instrumentów, to burzliwych jak najświętszych Steinway, to znów marzących i śpiewających jak gęśla i wiola, zmienia Wanda - owo staromodne brząkadło, którym był przed jej pojawieniem się klawesyn".