Dzieła Zbigniewa Mury nie mają wiele wspólnego z tradycyjnym pojmowaniem maski. Nie są eleganckim dopełnieniem kostiumu karnawałowego albo scenicznego. Nie zasłaniają twarzy, lecz ją odsłaniają: są krzykiem emocji tę twarz kształtującą. Wyrażają skomplikowany fenomen ludzkiej fizjonomii, uzewnętrzniający wewnętrzny świat człowieka z jego wszystkimi stanami ducha – pogodną radością i spokojem, depresyjnym smutkiem powiązanym z rozpaczą, agresją wobec siebie i innych, wreszcie destrukcją. Nawet pojawiające się na powierzchni masek barwy nie łagodzą ich wyrazu, raczej go podkreślają, nawet w absurdalnej, wręcz groteskowej, wydawałoby się formie.
W ten sposób można by w nieskończoność snuć rozważania o fenomenie ceramicznych masek tworzonych przez Zbigniewa Murę. Tworzy je od ponad ćwierćwiecza, każdą inną, nigdy nie mającą swego odpowiednika. Artysta rzeźbiarz - ceramik pracuje sam, nierzadko nocą w zaciszu swej pracowni ceramicznej w Marklowicach. Eksperymentuje z ulubionym przez siebie tworzywem jakim jest glina, czy masa porcelitowa. Cierpliwie i ze spokojem od lat śledzi efekty procesu wypalania, szkliwienia. Czasem wykorzystuje nieoczekiwane spękania, czasem świadomie je wywołuje podnosząc dramatyzm ujęcia. Faktura ceramiki i kolorystyka współgrają w efekcie finalnym, tworząc jedyną w swoim wyrazie i rodzaju kompozycję. Zaangażowanie osobiste artysty, jego przemyślenia i emocje, a zarazem rzetelne, rzemieślnicze traktowanie dzieła, przekłada się później na odbiorcę rezultatów jego pracy.
Proces tworzenia maski potrzebuje czasu. Twórca w pełni tego świadomy, daje go swoim pracom, nie przyśpiesza, z namysłem koryguje, cyzeluje... W roku 1997, w rozmowie z dziennikarzem Markiem Twarogiem, wyznaje: Właśnie praca, tworzenie, wszystkie te technologie to coś, co najbardziej lubię.