TO JEST TAK

MAŁGORZATA PIĄTEK-GRABCZYŃSKA

To jest tak, kategoryczny tytuł, którym wro­cławska artystka opatrzyła swoje wystawę każe nam - a rebours - zapytać: jak TO jest? No wła­śnie... Opis enigmatycznego TO rozpocząć trze­ba od stwierdzenia, że jest bardzo kolorowe.. Na płótnach i grafikach Małgorzaty Piątek- Grabczyńskiej niepodzielnie dominują kolory. Wpisana w nie, ograniczona do kilku szkico­wych linii, sylwetka kobiety pozbawiona zosta­ła indywidualnych cech, również twarzy. Odwrócona do nas samotnie zmaga się z siła­mi, o których opowiadają kontrastujące ze sobą barwne płaszczyzny. Tematem tych opowieści jest dramat (czy też comedia dell'arte) osoby uwikłanej w sprzeczności, unoszącej się na fali zdarzeń, umieszczonej gdzieś..., obok..., w nas... Nie na darmo nazywano duszę 'bytem subtel­nym'. Jak jednak opisać obrazem to, czego nie sposób jednoznacznie zdefiniować, objąć zmy­słami? Mamy tu więc do czynienia z eksplora­cją stanów, które znajdują się poza granicami naszego postrzegania. Razem z Małgorzatą Piątek-Grabczyńską znaleźliśmy się więc na kra­wędzi świata, pomiędzy 'pewnością a prze­życiem', tym, co materialne a tym, co ducho­we. W lirycznym, nieco melancholijnym nastro­ju kontemplujemy stan ludzkiego wnętrza. Enigmatycznie scharakteryzowana Ona uwikła­na jest w historie zapisane kolorem, które składają się na prywatną historię wypadków. Ecce Homo (oto człowiek) uwikłany w egzy­stencję czyli w kolory. W skupieniu i ciszy tych zdarzeń kolor właśnie (tak jak go definiował Delacroix) jest rodzajem emocji właściwym temu malarstwu, barwa staje się muzyką obra­zu. Materia, emocja, zdarzenie zostają więc wcielone w kolor. Jego dynamika, zmysłowa jakość sprawiają, że czerwień wyabstrahowa­na z rzeczywistości sama staje się rzeczywisto­ścią, a w Galerii Zamkowej dźwięczą ulubione przez malarkę zestawienia nasyconych żółci, ugrów, czerwieni i czerni. Na płótnach wrocławskiej artystki spotykamy się jeszcze z całym mnóstwem małych histo­rii: delikatnym różem zamkniętym na granicy brązowej smugi, seledynami pojawiającymi się pomiędzy rozbielonym błękitem i czernią, nie­co chropawą fakturą czerwonej płaszczyzny z pozornie niedbale rozchlapanym żółcieniem... Wolne od hałaśliwego ideologizowania, cho­ciaż nie od obowiązku wobec własnego ego, skupione, refleksyjne malarstwo Małgorzaty Piątek-Grabczyńskiej zaprasza nas do kontem­plowania harmonii barw. Warto odwiedzić te 'pejzaże emocjonalne, obrazy własnego wnę­trza, małe chwile, kadry wycięte z codzienne­go życia'. Więc jakie TO jest? Zawieszone do góry noga­mi, obok plamy gorącej czerwieni, ukrzyżowa­ne w smudze rozjarzonej żółci... Taki jest najważniejszy obraz wystawy, którego oczywi­ście nie należało opisywać. Historia zamknięta w prostokątną ramę, w blejtram, w zaschniętą już farbę, w emocjonalny i trudny do nazwania - pejzaż wewnętrzny. Jak każdy twórca, Małgorzata Piątek-Grabczyńska ma swój własny, osobny świat koloru, własną gamę, własną nieustannie stwarzaną i odtwarzaną sferę, której się poddajemy i mó­wimy: to piękne.

W malarstwie zawsze fascynowała mnie zabawa kolorem możliwość przenoszenia na płótno za jego pomocą nie tylko obrazów ale także uczuć. Dlatego prezentowane na wystawie prace to specyficzne pejzaże emocjonalne, obrazy mojego wnętrza, małe chwile, kadry wycięte z codziennego życia emocjonalnego. Ponieważ strefa duchowa naszego jestestwa koegzystuje z życiem realnym, w większości kompozycji widnieje postać sprowadzona tutaj do roli znaku, symbolu, która jest wyrazem materialności mojego życia. Małgorzata Piątek-Grabczyńska